Tekst: Fransisca Furda
In 1980 kwam ik in mijn eerste zware depressie terecht waardoor mijn eerste opname begon. Daar heb ik vele medicijnen gekregen. Heel veel verschillende waarvan ik nu niet mee zou weten welke. Ik heb het ooit eens bijgehouden door alle bijsluiters te bewaren die in de verpakkingen zaten. Ik raakte steeds verder depressief door al deze medicijnen en werd er ook erg agressief van. Ik wilde niet meer verder met mijn leven waardoor in het psychiatrisch ziekenhuis waar ik toen verbleef de enige oplossing was om mij plat te spuiten en te isoleren. Dit heeft zich jarenlang herhaald in verschillende psychiatrische ziekenhuizen. Overal werd ik volgestopt met pillen en werd ik geïsoleerd. Al die jaren ben ik totaal onderdrukt door de medicijnen.
Mijn een-na-laatste opname was zo’n twintig jaar geleden. Tot die tijd wist men niet wat er aan de hand was, heb ik ook nooit begrip gekregen van hulpverleners en daardoor ook niet van mijn familie.
In 1990 kwam ik bij een vrouwelijke psychiater en daar had ik toch een heel klein beetje het gevoel dat ze me begreep. Maar zij ging ook weer medicijnen voorschrijven. Ze begon met Moclobemide wat al snel werd opgevolgd door Lithium en vervolgens Orap. Dit heb ik 23 jaar geslikt. Ondertussen bleek ook mijn schildklier hierdoor niet goed meer te werken en ik kreeg Thyrax voorgeschreven. Alles bleef hierdoor onderdrukt en eigenlijk veranderde er ook niet veel.
17 december 2013: dat was de dag dat ik de Moclobemide, Lithium en de Orap van de ene dag op de andere dag heb gestopt zonder overleg met wie dan ook. Groot paniek bij de hulpverlening en bij mijn familie en vrienden. “Dit kwam niet goed”, dachten ze allemaal. Maar al gauw zagen mijn vrienden een totaal andere persoon in mij. Ook ik had het gevoel te gaan leven en alles weer mee te maken. In overleg met mijn toenmalige arts hebben we ook de Thyrax stopgezet. Nu is mijn schildklier zelfs weer helemaal in orde. Ja, het blijft moeilijk. De pieken en dalen zijn wel veel heftiger dan met medicijnen.
Sinds vorig jaar heb ik een goede psychiater en een goede hulpverlener, waar ik veel contact mee heb. Eindelijk mensen die mij begrijpen maar ze waren niet blij dat ik met al mijn medicatie was gestopt. Vorig jaar kwam ik in een manische periode terecht. Tijdens die periode heb ik veel steun van hun gehad door gewoon in contact te blijven. Op een gegeven moment kwam ik in een depressie terecht en kreeg ik Abilify voorgeschreven. Dit werkte echter maar kort. Daarna deed het niets meer en volgde een opname. Gelukkig met hele goede afspraken, die voor mij heel belangrijk waren. Dit was op een crisisafdeling. Na drie weken kon ik weer naar huis, zonder medicijnen. Ook dat ging niet echt lekker en ik kreeg Quetiapine. Dit medicijn heb ik maar een tijdje gebruikt want mijn lichaam reageerde hier erg heftig op en werd er weer sterk door onderdrukt. Ik heb toen in overleg met de psychiater afgesproken dat ik dit alleen nog zou gebruiken zo nodig. Dat was 19 maart jongstleden maar het was geen succes.
“Mijn hulpverlener kan ik altijd een mail sturen waar hij zo snel mogelijk op reageert.”
Ik denk dat ik het momenteel zonder medicijnen red omdat ik een goede hulpverlener en een goede psychiater heb, die me begrijpen. Als hij afwezig is dan zorgt hij altijd voor een vervanger, die ik ondertussen ook goed ken. Ze begrijpen ook waarom ik geen medicijnen meer wil slikken en weten dat het heel moeilijk kan zijn om het zonder medicijnen te redden. Vanaf half april zit ik best in een hele moeilijke periode waarin veel ervaringen uit mijn verleden, wat altijd weggestopt is door de pillen, naar boven komen. Dus heel veel prikkels. Maar ik weet ook wanneer ik moet stoppen en moet gaan rusten. Ik houd een agenda bij en ik schrijf op briefjes wat ik aan huishoudelijke taken moet doen. Hierdoor hoef ik in mijn hoofd niets te onthouden. De briefjes zorgen voor rust in mijn hoofd. Met mijn hulpverlener bespreek ik de veranderingen van mijn gedrag die ik zelf voel en die mijn hulpverlener ervaart. Eindelijk heb ik nu het gevoel dat ik leef. En ik ben blij dat ik zelfs vrijwilligster kan zijn bij een hondenschool in de kantine, waar ik mijn eigen beide honden mee naar toe kan nemen. Maar ook daar moet ik goed in de gaten houden wat ik doe en inderdaad op tijd “stop” zeggen.
Via de psychiater en mijn hulpverlener heb ik wel altijd de mogelijkheid om terug te vallen naar de Quetiapine maar of dat ooit gebeurt, kan ik nu niet zeggen. Ik heb ondervonden dat het heel belangrijk is om een erg goede verstandhouding met je hulpverleners te hebben. Ik hoop dat ik dat genoeg heb om de pillen niet weer te hoeven gebruiken. Ik weet nu dat ik het leven, ook al is het moeilijker, toch veel echter beleef dan in al die jaren dat ik pillen heb geslikt.
Mijn naam is Fransisca Furda (58 jaar). Ik ben alleenstaand en heb een zoon en kleindochter. Bij mij is ook de bipolaire stoornis vastgesteld en daar ben ik eigenlijk al mijn hele leven mee bezig. Mijn hobby’s zijn mijn honden Olex en Joy. Daar ga ik driemaal in de week mee naar de hondenschool, waar ik als vrijwilligster in de kantine werk.
Stichting Petra etcetera 
Ben nu een paar maanden verder nadat ik mijn blog heb geschreven. Sinds drie weken ben ik toch de Quetiapine gaan gebruiken als ondersteuning, een tablet per dag! Door het stoppen in 2013, komen nu alle nare herinneringen uit mijn leven nu toch plotseling heftig naar boven. Die steeds weggedrukt zijn door al die pillen. Ook nu heb ik gelukkig veel steun van mijn hulpverlener en psychiater, ze hebben zelfs voorgesteld om er nu een psycholoog bij in te schakelen, om nu te gaan leren hoe ik, zonder al die pillen, met mijn trauma’s, of tewel rouwverwerking, en hoe met je gevoelens nu om te gaan, ed. Daarbij heb ik het advies gekregen om even tijdelijk op die ene tablet terug te vallen. Ze zijn beiden dan ook helemaal van mening dat ik die kan laten staan weer, als ik er aan toe ben. Op dit moment ben ik echt in het gevecht met mezelf, maar wil dit nu niet weer onderdrukken door weer zoveel medicijnen te nemen, en ook nu staan mijn hulpverlener en psychiater er achter. Maar het is nu een moeilijke weg waar ik mee bezig ben op dit moment!
Fijn dat je even een update geeft. Het lijkt mij idd ook goed dat je ipv geen medicatie minimale medicatie neemt zodat het een en ander wel te behappen is. Je hoeft het niet alleen en altijd op eigen kracht te doen. Het is fijn als pillen een beetje kunnen ondersteunen. Ik begrijp dat je het moeilijk hebt. Blijf hierover praten met je behandelaars en omgeving. En blijf hoop houden, hoe moeilijk dit ook kan zijn. Je staat niet alleen! Sterkte.
Half januari start ik met de psycholoog om mijn trauma’s een plek te gaan geven, hebben al een kennismakinggesprek gehad. Mijn hulpverlener en psychiater hebben nu zelfs liever dat ik dit bij de psycholoog ga doen, dan opnieuw nog meer medicijnen te gaan gebruiken, en eigenlijk hebben ze de hoop dat na die therapie ik gewoon ook de huidige tabletten (2) helemaal te kunnen laten staan. Vindt het eigenlijk heel raar dat een van mijn trauma’s, een trauma is van de hulpverlening van 30 jaar psychiatrische opnames en te veel voorgeschreven medicijnen. Een heel groot trauma wel te verstaan, waar ik nu dan met een psycholoog uit de psychiatrische wereld, moet proberen ook deze trauma een plek te gaan geven in mijn leven! En het moeilijke is om dit keer deze psycholoog te vertrouwen.
schildklier gerommel kan natuurlijk ook met de overgang te maken hebben. Ik ben nu 5 jaar in de pre-overgang, de thyrax-lithium perikelen waren al vóór die tijd.
Stemmingswisselingen zijn natuurlijk ook hormoongerelateerd. Bij mij was dat wel heel duidelijk omdat het als p.m.s. begon toen ik een half jaartje menstrueerde.