Categorie archief: Boeken

Luister eens echt

Posted on by
Beantwoorden

Tekst: Vicky

Al jaren heb ik te maken met een stemmingsstoornis die moeilijk te begrijpen is voor anderen maar ook door mezelf. Psychische problematiek blijft nog altijd een groot taboe in de huidige maatschappij. Het is een onderwerp waar mensen niet open over durven praten. Daarom had ik besloten om een boek te schrijven, zodat ik mijn gevoelens en gedachten op papier kon verwerken. Na vele positieve reacties, merkte ik hierdoor dat het ijs wat gebroken was om over mijn bipolaire stoornis te kunnen praten tegen anderen. Ze begrijpen het beter.

Praten over je gevoelens is belangrijk, je moet jezelf kunnen zijn. Door het vertellen van dit verhaal, hoop ik dat jij ook gaat praten over je gevoelens. Elke emotie die je vanbinnen voelt, zoals blijdschap, verliefdheid, boosheid, frustratie en verdriet, is toegestaan. Als je ziel lijdt, vertel aan iemand die je vertrouwt hoe je je vanbinnen voelt, dan kan de genezing beginnen. Je problemen groeien als je ermee blijft zitten, je komt dan snel in een negatieve spiraal waardoor het moeilijker wordt om eruit te geraken.

‘Luister eens écht!’ is een heftig verhaal met verschillende emoties en stemmingswisselingen, zoals verdriet en rouw, frustratie en jaloezie en liefde en erotiek. In dit verhaal ga ik dieper in op de gevoelens en emoties die bij psychische kwetsbaarheid horen. De duidelijk merkbare stemmingswisselingen bij Linda, die aan een manische depressie lijdt, lopen als een rode draad doorheen het boek. Linda, die haar best doet om haar dochter Emma op te voeden. De stemmingswisselingen zijn duidelijk merkbaar in haar en later ook Emma’s verhaal. Door de gebeurtenissen die Linda doormaakt, leeft haar dochter Emma mee in die stemmingswisselingen. Hierdoor leert Emma niet hoe ze moet omgaan met haar eigen gevoelens en emoties. Emma zakt weg in een negatieve spiraal en wil geen hulp aanvaarden. Ze voelt zich hierdoor onbegrepen. Ze snakt naar liefde en aandacht. Met alle gevolgen die daaruit voortkomen.

Wil je mijn boek lezen? Klik hier voor een link naar mijn boek.

Happen naar de dood

Posted on by
7

Tekst en foto’s: René Booms

Ik bevind me in water en zink als een baksteen naar beneden. Een besef van ongekend tekortkomen. Ik probeer weer naar boven te komen, maar ik heb te weinig zuurstof om weer met mijn hoofd boven het water uit te komen. Dat is het dus. Voor mij geen frisse lucht meer. In plaats daarvan hap ik naar de dood. Een laatste poging, gepaard gaande met zeer drukke overlevingsreflexen, overslaand in paniek.

air-bubbles-230014_640

Ik red het niet. Mijn adem stokt. HELP! HELP! Alsjeblieft. Ik kan de woorden alleen maar voelen; door de druk van het water op mijn mond kan ik ze niet uitschreeuwen. Niemand die me ziet. Het ergste is dat ik maar niet wakker word uit die kou en donkerte. Diep in het water. Ik huil, waarna het gevoel van de droom zich weer herhaalt.

Deze eeuwigheid duurt pas negentig seconden. Ik ben me te pletter geschrokken, maar voel opluchting: ik ben weer wakker geschoten. Uit het water bevrijd lig ik zwetend in mijn bed, naast mijn partner José. Met een gevoel van ‘weet ik veel’. Een gevoel van toegeven. Ik wandel gestaag richting een hypomane fase, de opmaat naar een psychose.

Faalangst achtervolgt mij de eerste 25 jaar van mijn leven. Het geeft mij een intens, sluipend en misselijkmakend gevoel. Het heeft mij in lastige situaties regelmatig verlamd, vooral op momenten als een schoolexamen. Op alle rapporten scoor ik bovengemiddelde cijfers, maar tijdens zo’n examen krijg ik door een ongezonde manier van ademhalen een soort van black-out.

Tegen het mbo-examenjaar wordt zichtbaar dat het niet goed gaat met mij. Na drie jaar hoge cijfers te hebben gehaald, scoor ik steeds lagere cijfers in de aanloop naar de tentamens en het eindexamen. Het lukt me niet om de leerstof erin te stampen. De leerstof boeit me gewoonweg niet. Op school zeggen ze dat ik last heb van faalangst. Ik herken mij niet in deze omschrijving.

Diep vanbinnen voel ik intense boosheid naar het hele schoolsysteem. Ik ben niet dom; eigenlijk verveel ik me rot, en het lijkt erop dat ik daardoor ook minder presteer. Dit gevoel betitelen als faalangst voelt als een klap in mijn gezicht. Ik kan mezelf onvoldoende motiveren en op school weten ze daar geen raad mee. Bovenstaande situatieschets laat precies zien wat ik steeds meer ga doen: onderzoeken en analyseren. Twijfelen en vervelen. Falen, angstig zijn en me vooral diep somber voelen. Ik praat met niemand over mijn gevoelens. Het is gemakkelijker voor me om te spelen dat ik opgewekt ben en een opgeruimd karakter heb. Mensen ervaren mij als spontaan, gezellig en rustig. Wat een kwelling. Toch krijg ik niet het gevoel dat ik wat aan mijn houding kan veranderen. Ik huil en niemand die het ziet. Ik haal met een herexamen mijn diploma en ga door naar het middelbaar beroepsonderwijs, het Ondernemerscollege.

Ook hier weer een vliegende start. En ook hier weer die snel opkomende verveling. Opnieuw de zogenaamde faalangst die om de hoek komt kijken. In het examenjaar kom ik weer in de problemen. Ik ga me steeds verder terugtrekken op mijn slaapkamer, draai muziek als troost en kom in aanraking met klassieke muziek. Er gaat een nieuwe wereld voor me open. Met mijn spaargeld ga ik op jacht naar de mooiste adagio’s. Ik val als een blok voor die van Mahlers vijfde, die hij speciaal voor zijn vrouw heeft gecomponeerd, uit liefde voor haar. Ik ben zó onder de indruk: heel anders dan alle popmuziek waar ik ook nog steeds naar luister. Het verfijnde van muziek luisteren zit hem voor mij in het openstaan voor beide muziekvormen.

Toch gaat het in dat mbo-examenjaar steeds slechter met mij. Ik voel me zo onzeker en steeds depressiever worden. Alles ontglipt me. Ik kan er met niemand echt diepzinnig over praten. Maar mijn zwaarte heeft voor mijn gevoel niets te maken met mentaliteit. Het depressieve voelt lichamelijk.

Op een gegeven moment wordt er bij mij thuis op de voordeurbel gedrukt. Een schoolvriend en -vriendin staan voor de deur en ze vragen mij hoe het gaat. Uit schaamte durf ik ze niet eens even binnen te laten. Voor het eerst vertel ik ze wel dat het helemaal niet goed gaat met me. Ze kunnen bijna niet geloven dat ik dat zeg. ‘Hoe kan dat nou? Je bent altijd zo opgewekt.’ ‘Ja, ik weet het, maar dat is alleen maar ter bescherming van m’n ware gevoelens.’ Ik durf er niet over te praten, bang dat mijn wereld in elkaar stort. ‘Heb je het er met je ouders over?’ Mijn ouders zijn schatten van mensen, maar ze vinden het ook lastig om met mijn somberheid om te gaan. Mijn vrienden gaan geraakt weer weg, en als de deur eenmaal dicht is, begin ik op mijn kamer onbedaarlijk te huilen.

Het lukt me ook na een herexamen niet om mijn diploma te halen. Gelukkig krijg ik uiteindelijk wel deelcertificaten voor de meeste vakken die ik gehaald heb.

Dit betekent dat ik toch gewoon door kan leren. Wel weer heel bijzonder is dat ik vervolgens mijn theorie-examen voor m’n rijbewijs op mijn achttiende in één keer haal en na achttien lessen ook mijn rijbewijs in één keer haal. Autorijden boeit me mateloos.

 

Rene Haarlem klein 4

Mijn naam is René Booms van de Heuvel van de blogsite: https://www.renebooms.nl

Ik ben geboren in 1965 in Heemstede en noem mijzelf een ‘mood swing expert’. Dan doel ik op mijn levenservaringen die ik heb opgedaan in mijn bipolaire leven. In 2011 is de diagnose bipolaire stoornis vastgesteld. Wat een verademing. Het herstel, het weten, de zouttabletten (lithium) en mijn liefdesleven met mijn prachtige vrouw José weer terug.

Als geluksvogel is het diepe contact met mijn drie kinderen er ook weer. Mijn vriendschappen hebben zich geselecteerd en verdiept.

Toch is het zeker niet allemaal rozengeur en maneschijn. Verschillende malen ben ik toch weer in een hypomane fase gedoken. Deze zomer van 2019 is de 1ewaarbij ik tot nu toe helemaal vrij ben van de last van mijn bipolaire stoornis. Dat vraagt van mij enorme dag-discipline, vertrouwen in mijn levens- ritme en focus op de mooie dingen in ons leven.

Soms kan ik me voor een moment intens éénzaam voelen. Ik huil dan in stilte en baal van de intensiteit van de stoornis, moet uiteindelijk glimlachen en voel me hemeltje rijk met alles en iedereen die zich om mij heen begeeft.

Grenzeloos geluk

Posted on by
Beantwoorden

Tekst: Luc Vercauteren

Ruim twee jaar geleden ben ik teruggekomen van m’n fietstocht naar Teheran. Het zijn twee bijzondere jaren geweest. Misschien wel de meest waardevolle jaren in m’n leven. Mijn vader kreeg ALS, droeg zijn ziekte met waardigheid en is inmiddels overleden.

Los van de medicatie die ik krijg heb ik zelf ook een ontwikkeling door gemaakt. Een ontwikkeling als mens, ondanks en dankzij de diagnose. De wens hypomaan te zijn, is er eigenlijk niet meer, ik ken m’n grenzen, ik weet steeds beter wie ik ben en waar ik voor sta, en ik zal ook altijd blijven twijfelen daarover. Ik zal nooit een ‘in-balans’ persoon worden. Dat past niet bij me, dat heeft niks met mijn bipolariteit te maken, zo zit ik gewoon in elkaar. Ik ben een gevoelsmens en daar horen schommelingen bij. En dan kan ik de ene dag A zeggen en drie dagen later B doen én begrip opbrengen voor beide.
Ik hecht waarde aan m’n autonomie. Ik doe wat ík denk dat goed voor me is. Ja, dat heb ik geleerd. Dat heb ik moeten leren en dat was grotendeels een onbewust proces. Hoe mijn vader in het leven stond en mijn broer Marc in het leven staat heeft me daarbij geholpen. Ik ben de belangrijkste persoon in mijn leven.

grenzeloosgeluk

En ja, ik heb nog steeds angsten, onzekerheden en twijfels. Maar die mogen er zijn en ik laat ze ook graag zien. Ook dat hoort bij me, ik ben nou eenmaal een deler. En het tegenstrijdige daarin is dat juist die onzekerheden en twijfels me sterker en evenwichtiger maken. Ik kom dichter bij mezelf. Mijn zogenaamde kwetsbaarheid is m’n kracht. Het klopt. Ik heb het zo vaak gehoord de afgelopen jaren, maar nu geloof ik het ook. Ik ervaar het ook zo, het is zo.

Ik schaam me er steeds minder voor. En ook schaamte mag, ook dat hoort bij me. Net zoals alle gevoelens mogen. Ook gevoelens die wij als maatschappij graag als negatief bestempelen. Gevoelens als jaloezie, haat, angst, boosheid, wraak, al die gevoelens mogen. Je moet er niet tegen vechten, je moet gevoelens niet veroordelen. Je moet ze er laten zijn en accepteren dat het even zo is.

Ik ben bipolair, dat is onderdeel van wie ik ben. En het heeft me zoveel gebracht en zoveel moois laten zien, dat ik nu kan zeggen en ook graag wíl zeggen: ik heb geluk.

Luc

Luc Vercauteren heeft een boek geschreven over z’n fietsreis vanuit Nederland naar Iran, het boek ‘Grenzeloos geluk’. Luc heeft een bipolaire aandoening. Grenzeloos geluk is behalve een mooie reisbeschrijving ook het verslag van een innerlijke tocht, die leidt van schaamte en ontkenning, via besef, naar acceptatie en geluk.

Recensie van hoogleraar Jim van Os:
‘Doortastend en psychologisch fijnmazig geschreven’

Het boek is vanaf 15 december te bestellen op de website van uitgeverij Tobi Vroegh: http://www.tobivroegh.nl en vanaf 23 december op http://www.bol.com.

De smaak van hemel & hel

Posted on by
1

Tekst: Dineke Ypeij

‘De smaak van hemel & hel’ is een autobiografisch boek waarin ik schrijf over mijn bipolaire stoornis. Het verhaal begint wanneer ik veertien jaar ben en mijn eerste depressie krijg. De mensen in mijn omgeving begrijpen er niets van en de hulpverleners wijten mijn depressiviteit aan mijn instabiele jeugd. Ik probeer de lezer mee te nemen in mijn ervaringen van depressies en manieën. Hoewel het hele moeilijke periodes waren, heb ik mijn boek niet al te zwaarmoedig willen maken en er zit dan ook de nodige humor in.

In eerste instantie wilde ik mijn verhaal vertellen omdat ik het kwijt wilde. ‘Het op papier zetten’ zou ook helpen voor mijn herstel, zo dacht ik. En dat blijkt achteraf ook zo geweest te zijn. En ik wilde andere mensen bereiken die te maken hebben met bipolariteit. Niet alleen zij met een bipolaire stoornis maar ook betrokkenen en hulpverleners.

desmaakvanhemelenhel

Enkele fragmenten uit het boek:

Dit is in de beginperiode toen ik mijn eerste depressie had. Ik was toen 14 jaar.

Hoe moet het morgen? En overmorgen? En al die dagen erna? bibber ik als ik me in mijn bed oprol.

Na een onrustige nacht word ik veel te vroeg wakker. Het is pas half zes. Het lukt me niet om weer in slaap te vallen. Mijn maag krimpt van angst in elkaar. Waar komt dit toch vandaan? Iedereen kent mij als een vrolijke, zorgeloze meid waar mee te lachen valt en nu ben ik veranderd in een vogeltje dat elk moment bang is om onder water geduwd te worden.

Wilma klopt om kwart voor acht op mijn deur. ‘Goeiemorgen! Kom je er uit?’
‘Ik voel me niet lekker en kan echt niet naar school,’ zeg ik.
‘Kom op, als je eenmaal op school bent dan zal het heus wel meevallen. Dus ga het maar gewoon proberen.’
Gewoon? Hoezo gewoon? Niets zal meer gewoon zijn. Nu niet en waarschijnlijk nooit meer. 

Ik hijs me uit bed, neem snel een douche en haast me met aankleden. Nu ik toch naar school moet, kan ik maar beter zorgen dat ik op tijd ben. Anders val ik nog meer op.

Een passage uit mijn tweede opname op een PAAZ, toen ik erg last had van stemmingswisselingen. Ik was toen 17 jaar.

In de keuken pak ik een glas en vul die met water. De slaappil breek ik in stukjes en spoel die door de gootsteen weg. Het glas water er achteraan. Antidepressiva oké, maar ik vertik het om slaapmedicatie te gebruiken. Het is zonde om te slapen. Ik wil van elke minuut kunnen genieten. Jammer dat ik geen kamer voor mezelf heb. Dan zou ik niet eens in bed gaan liggen maar van alles doen waar ik zin in heb. Nog een geluk dat Janny blijkbaar wel haar slaappillen inneemt. Je kan bij wijze van spreken een kanon bij haar hoofd afschieten en dan nog merkt ze niets.

Ik ben te onrustig om in bed te blijven.
‘Hee, nog steeds wakker?’ vraagt Susanne, het vaste nachthoofd, wanneer ik het kantoortje binnen loop.
‘Nee, ik ben aan het slaapwandelen,’ antwoord ik.
‘Ik hoor het al, je bent alert genoeg,’zegt het nachthoofd. ‘Wil je iets hebben om te slapen?’
‘Nee, ik heb al gehad, maar het werkt blijkbaar niet.’

Hier beschrijf ik de wanhoop van mijn vriend, de vader van mijn zoon. Hij had een zware depressie. Hij kon er niet mee omgaan en wilde geen professionele hulp. Kort na zijn laatste bezoek aan mij, pleegde hij zelfmoord.

‘Kom ‘es, zeg ik en trek de gebroken man naar me toe.’
We houden elkaar alleen maar vast.
‘Ik moet gaan,’ zegt hij na een tijdje en geeft me een kus op m’n mond.
‘Sterkte,’ zeg ik, alsof hij een griepje onder de leden heeft. Ik weet niet wat ik verder moet zeggen.

Ik kijk hem na vanuit het raam. Hij kijkt omhoog en maakt met zijn onderbeen een beweging omhoog, alsof hij een bal de lucht in schiet. Dat is zijn manier van zwaaien naar me. Ik blijf net zolang kijken tot hij de hoek om rijdt.

Ik maak me zorgen om hem. Vanwege dat verschrikkelijke gevoel van een depressie. Ik ben niet bang dat hij een einde aan zijn leven zal maken. Dat durft hij niet en wil het ook niet. Die donkere deken, daar wil hij vanaf.

dineke.ypeij

Mijn naam is Dineke Ypeij en ik heb een bipolaire stoornis. Na jarenlang in de kinderopvang gewerkt te hebben, was ik toe aan een nieuwe uitdaging. In november 2017 ben ik begonnen met een éénjarige opleiding tot ervaringsdeskundige.

Sinds april 2018 loop ik drie dagen per week stage op een opnameafdeling voor mensen met een stemmingsstoornis. Daar voel ik me helemaal op mijn plek en ik heb het dan ook heel erg naar mijn zin. Ik kan mijn eigen ervaring inzetten en andere mensen helpen.

Zou je ook een boek willen schrijven? We hebben allemaal ons eigen verhaal dat de moeite waard is om te delen. Ik zeg niet dat het gemakkelijk is maar als je het echt wilt, dan zou je een heel eind kunnen komen. Begin met schrijven wat je kwijt wilt en laat je daarbij niet hinderen door wat dan ook. Daarna kun je schrappen en bijslijpen.

Wees gedisciplineerd en ga achter je pc of laptop zitten. Dan komen vaak vanzelf de woorden naar boven. Je hoeft niet te wachten totdat je inspiratie krijgt.

Ga op zoek op internet naar schrijftips en lees boeken over soortgelijke onderwerpen. Dit kan helpen om inspiratie op te doen.

 

 

 

PAAZ-break

Posted on by
Beantwoorden

Tekst: Roselien Brondy

PAAZ-BREAK is onderdeel van de nieuwe roman ‘ P(a)az op!’ wat Roselien aan het schrijven is en exclusief voor jullie vrij geeft als voorproefje. Het vorige hoofdstuk  ‘PAAZ-op!’  stond in het e-magazine van GGZ Totaal. 

Ik lig inmiddels paar dagen voor Pampus .. mijn vakantie is begonnen. 
Dat heb ik ruimschoots verdiend na hard studeren, toch? Een papiertje krijg je niet voor niets. Het is een en al sacrifice. Dit hoort bij mijn lot. God heeft het me al lang verteld. 
 Maar wacht eens de even.. Als God bestaat waarom heeft hij dit plan met mijn leven? Voordat ik antwoord kan bedenken val ik weer in slaap. 
Het is wel mooi zo’n PAAZ-Break, maar waar blijven de cocktails, lekker eten en bovenal waar is het zwembad? Ik zie alleen de binnentuin en mag de omgeving niet zien. Te gevaarlijk als toerist zegt het hotel personeel. Ik zeg hotel.. dit hotel is echt geen hotel en is al helemaal geen vier sterren waard. Laat staan twee ! 
Ik besef me steeds meer dat Hotel Californië niet hotel Californië is behalve dat je er waarschijnlijk bijna nooit uitcheckt. Ik besef me dat ik ben beland op de o nee… hé verdorie PAAZ! Nu na twee weken ben ik ontzettend versuft van die piep medicatie. Ik leefde in een hotel dacht ik. Maar nee, ik ben weer verdoemd…

architecture-2561129_640

Ik zing binnenin mezelf: ‘The PAAZ is ‘cold as ice’ en het personeel is ook zeker ‘So cold as ice’. Als ik lach tijdens het eten moet ik direct linea recta naar mijn kamer. Ik voel me steeds zenuwachtiger als ik eet. Straks moet ik vast naar mijn kamer? En, ja hoor nu dus weer! 
Ik schrijf in mijn notitieboek terwijl ik eten moet. Ik lust niks van dat vieze opgewarmde magnetronvoedsel. 
Ik zit nu op mijn tweede kamer. Ik wilde liever dat ik in de Tweede Kamer zat, dan was ik tenminste een kamerlid, dan was ik iemand en had ik nog een stem! Nu ben ik niemand en verdoemd te mislukken op deze godverlaten plek.

Mijn eerste slaapkamer had een camera , die heb ik omgedraaid . Ha, wat heb ik het personeel uitgelachen en mijn vriendin lachte zich ook rot en vond het een typisch Roselien actie:). Nu is de lol over. Ik mag alleen Mandela’s kleuren en op de gesloten afdeling blijven. Ik ben een dondertje in een porselein kast. Of how you will call it.

 Om de boel nog extra spannend te houden op de Paaz laten ze de ‘Walking Dead’ cast vrij op de afdeling. Een acteur ging de dialoog met mij aan.  Hij zei, dat hij mijn ziel in zijn robotspeelgoedkat zou stoppen. Hierdoor verbond ik deze nieuwe informatie aan het Hindoeïsme. Ik dacht dat mijn moeder een postduif was en de rest van de andere mede slachtoffers op de Paaz ’s avonds in vogels transformeerden. Ik zag genoeg aanwijzingen hiervoor.
Ik werd ontzettend angstig door deze gedachtes.

Het was zover; op de afdeling zat een Afrikaanse mevrouw die heette Go tomorrow . Dit was het teken dat ik morgen moest vluchten.
 
Ik had een plan bedacht: Als ik alle grote gebeurtenissen van tijdens en van voor mijn opname zou herhalen werd ik gered. Ik moest eerst een bekertje melk halen met of zonder honing. Want toen ik eerder wilde vluchtten mislukte mijn plan omdat ze dacht dat ik niet kon slapen en gaf me een huishoudmiddeltje; melk met honing.
(Deze verpleegster wist eigenlijk van mijn plan, maar wilde mij niet verraden. Dit bleek later).
Daarna moest ik douchen maar nu met kleren aan.
Ten derde gooide ik spullen weg. Dit had ik eerst gedaan voor ik werd opgenomen. Ten vierde moest ik over een hek klimmen.

De eerste nacht van mijn psychose klom ik over een hek van Michael. Ja ik versloeg de aarstengels barricade.
De nacht was aangebroken. De verpleging zat in het kantoortje oftewel de vissenkom. Yes ik heb vrij spel, dacht ik.
 
Eerst beviel ik van Jezus want ik dacht dat ik Maria was, daarna gooide ik alle bezittingen weg, vervolgens ging ik douchen en ten slotte drukte ik het noodalarm in, want ik had gezien als ik die knop indrukte dat ik ‘Sesam open nu kon zeggen!’ En ja het werkte. Wonder boven wonder had ik weer magische krachten.
Helaas ging het alarm ook af! De verpleging achtervolgde me alsof ik een crimineel was. Het leek wel de politie serie Grijpstra en de Gier. Alleen nu Grijp haar Roselien!
Ik was bij de deur; vlakbij de ontsnapping! De toekomst was nabij, maar helaas rende die wonder verpleegster (nog net niet met huismiddeltje) achter mij aan, dus rende ik met een schijnbeweging naar de noodingang en die deur was ook open gegaan! Ik klom binnen een minuut over het hek van 3,5 meter. 

Op het hek sloeg ik met mijn vleugels heen en weer en riep: ‘Waar blijven jullie mijn vogel vrienden , nu zijn jullie er niet he?!’In een fractie van een seconde voelde ik angst. ‘ Nee ik spring toch!’, dacht ik. Ik belande op mijn rug. Ik lag daar als een gewond dier op de grond en kon me amper verroeren. Ik had gelukkig toch de wilskracht om overeind te komen. Toen ik overeind krabbelde kwam ik de ontdekking dat ik niet ver kon lopen. Ik besloot toch eventjes dat ik door het enge bos kon lopen richting huis, maar nee dacht ik uiteindelijk. Ik moet terug anders val ik nog dood neer.

‘Niemand helpt me!’, riep ik uit toen ik weer naar binnen het ziekenhuis was. De Servicedesk medewerkers waren wonder boven wonder nog aanwezig. Ik dacht altijd dat ze ’s nachts altijd weer in de kast verdwenen, om vervolgens van negen tot vijf tevoorschijn te komen. Ze konden alleen uitkramen; ‘wie bent u?’
Voordat ik iets verder kon uitbrengen kwam Valerio de cipier met mijn bril in zijn handen naar me toe gerend en nam me mee als een crimineel.
’Je moet weer gaan slapen’, zei hij. ‘Ik Wil bij god zijn!’, schreeuwde ik alleen maar.
Hij antwoorde: ‘God bestaat alleen in je dromen.’
Dat deed mij zo boos en machteloos voelen en ik bleef wakker tot het ochtendgloren
De rest van de PAAZ- break protesteerde ik door niet met hem in zee te gaan en noemde ik hem ook steeds Valerio. Hij was niet die slachtoffer werd van een bijnaam. Maar die bijnamen ontdek je later…

Roselien
Roselien schrijft al van jongs af aan. Ze schrijft gedichten om haar gevoelens een plekje te kunnen geven. In augustus debuteerde ze met de bundel ‘Liefde is als een bloem’. En in 2011 kwam haar tweede bundel ‘De weg’ uit en gaat over haar eerste psychose. In de zomer van 2016 verscheen haar derde boek: ‘Ik weet hoe mooi je bent’. In deze bundel staan gedichten en korte verhalen over haar tweede en tevens haar laatste psychose.

Roselien werkt sinds een jaar als ervaringsdeskundige bij het Respijthuis in Amsterdam. Hier maakt ze een praatje met ‘gasten’ en verzorgt onder andere de avondmaaltijden.

Op haar website www.roselienbrondy.nl kun je ook andere blogs en gedichten vinden. Ook zijn alle drie haar dichtbundels hier te koop.

ZEBRA

Posted on by
Beantwoorden

Tekst en foto’s: Arlette Einhorn

“Vandaag heb ik een zwarte dag”. Dat is een zin die bij ons thuis, maar ook bij goede vrienden, niet ongebruikelijk is. ‘Een zwarte dag’ kan meerdere betekenissen hebben: Je voelt je verdrietig, je bent somber of…..je bent depressief. Voor ouders of grootouders is het, denk ik, makkelijker om het over een ‘zwarte dag’ te hebben en dat is nou precies wat ik doe in het boek ‘ZEBRA’.

zebra-vk

‘ZEBRA’ is een bijzondere zebra. Behalve zwarte en witte strepen heeft hij ook zwarte en witte dagen. Op een witte dag schatert, speelt en springt hij door de straten maar  vandaag is hij verdrietig en heeft hij nergens zin in. Het is een ‘zwarte’ dag.

In eerste instantie was het boek bedoeld als een leuk prentenboek voor mijn eigen kinderen maar hoe langer ik er aan werkte hoe meer ik besefte dat dit prentenboek ook belangrijk zou kunnen zijn voor andere (groot)ouders met een bipolaire stoornis. Een goede vriendin bewerkte het boek en de prenten tot een prachtige kwaliteit en toen ging ik op zoek  naar een uitgeverij. Helaas is dat niet gemakkelijk. Er ging veel tijd overheen en na de zoveelste afwijzing besloot ik het boek uit te geven in eigen beheer. Hierbij kreeg ik hulp van de stichting Samen Sterk zonder Stigma en van de stichting ZON. Inmiddels wordt het boek al in een aantal KOPP-groepen (Kinderen van Ouders met Psychische Problemen) gebruikt en ook op kinderdagverblijven, BSO’s (Buitenschoolse Opvang)  en scholen wordt eruit voorgelezen.

Naast het boek heb ik ook een vertelkastje gemaakt en poppenkastpoppen waarmee ik voorstellingen geef. Deze voorstellingen zijn eigenlijk vooral erg leuk om te geven. Omdat ik voor jonge kinderen speel, weet ik nooit hoe ze zullen reageren. De laatste voorstelling was voor een groep met kinderen vanaf 2,5 tot 4 jaar. Hele kleintjes die dus vooral de dierenplaten erg aansprekend vinden. We hebben het dan vooral over de kleuren van de dieren en de geluiden die ze maken. Met iets oudere kinderen op school of BSO is het juist weer interessant om gevoelens te bespreken: “Ben jij ook wel eens verdrietig?” of “Ken je iemand die vaak verdrietig is?”

Bij mijzelf is het inmiddels alweer 15 jaar geleden dat ik de diagnose ‘Bipolair’ kreeg. Mijn man en ik hebben moeilijke tijden gehad maar gelukkig gaat het nu alweer een hele tijd goed dankzij een geregeld leven, medicatie en goede zorg vanuit GGZ.

arlette1

Mijn naam is Arlette Einhorn. Ik ben getrouwd en heb twee zoons van acht en zes jaar. Zelf ben ik 43. Ik woon in Leiden en ik werk bij een buitenschoolse opvang. Naast mijn werk heb ik mijn eigen bedrijfje waar ik kaarten, rompers, kraamcadeautjes, T-shirts en natuurlijk het prentenboek ZEBRA verkoop. Al mijn werk is gemaakt met linoleumsneden vandaar de naam ‘Arlettelino’. Bovendien ben ik theatermaker en treed ik op met mijn vertelkast en de voorstelling ‘ZEBRA’.

Meer info?  Ga naar: www.arlettelino.nl