Mijn naam is Petra d’Huy en ik woon in Zeeland samen met mijn zorgzame man, twee schatten van kinderen en een koppige dwergteckel. Na mijn studie Communicatie in 1997 stond ik te popelen om aan de slag te gaan. Ik voelde mij een echte workaholic en was erg veeleisend voor mijzelf. Na een paar jaar kreeg ik last van psychische problemen. Het begon met burn-out klachten gevolgd door een psychose. “Tja, dat kan iedereen een keer gebeuren”, zei de huisarts. En dat is ook zo.

Maar een jaar later volgde weer een psychose. Tijdens deze manische psychose heb ik een overdosis slaappillen ingenomen in mijn overtuiging dat ik naar een vredige wereld zou gaan. Ik was toen zeven maanden zwanger van mijn eerste kindje. De diagnose luidde: bipolaire stoornis, ook wel manisch depressief (type 1). Nog tijdens mijn zwangerschap ben ik begonnen met Lithium. Mijn leven stond op zijn kop. Ik had er zowel een kind als een diagnose bij. We zijn verhuisd van de randstad naar een rustig dorp vlakbij mijn familie want herstellen kan je niet alleen. Een jaar later volgde de derde psychose en een opname. Ik moest stoppen met werken en koos voor deeltijdbehandeling.

Dit was het begin van de zoektocht naar mijn gebruiksaanwijzing. Wie was ik en wat had ik nodig, en wat vooral niet, om het maximale uit het leven te halen samen met deze psychische stoornis. Helaas kom je niet van je gevoeligheid af maar je kan wel leren hoe je er het beste mee om kunt gaan.

De weg naar acceptatie is lang, zo niet een levenslang proces met veel leermomenten van vallen en opstaan. Omgaan met onzekerheid en schaamte. Bezoek aan psychiaters, psychologen en spv-ers, lotgenotencontact, twee maanden opname, isoleercel, anderhalf jaar deeltijdbehandeling, therapieën (o.a. cognitieve gedragstherapie en Rationeel-Emotieve Therapie), psycho-educatie, jarenlang invullen van life-charts, opstellen en bijhouden van een crisisplan etcetera.

Ik weet nu hoe ik met de nodige hulp van anderen, spirituele ontwikkeling (non-dualisme), mindfulness, levensstijl (rust – activiteit – regelmaat) en een beetje medicatie stabiel kan blijven. Mijn ambitieuze, perfectionistische ego zit mij soms nog in de weg want die denkt vaak teveel na en vergelijkt zich continu met de successen van anderen. Hij wil zelf ook graag veel bereiken en zich belangrijk, interessant, geliefd en gewaardeerd voelen. Maar ik heb inmiddels geleerd om hem van ‘een afstandje’ te observeren en heel tevreden te zijn met wie ik ben.

Als laatste wil ik nog toevoegen dat voor herstel zingeving erg belangrijk is. We hopen, volgens mij, allemaal dat wat we doen in het leven waardevol is. Het leven bestaat toch niet voor niets? Om mijn leven, naast mijn moederschap, zin te geven wil ik naar anderen open zijn over mijn psychische gevoeligheid en ben ik regionaal contactpersoon van plusminus.

Sinds 2015 ben ik supporter van MIND, een initiatief van Fonds Psychische Gezondheid en Landelijk Platform GGz. Deze organisatie wil psychische problemen voorkomen en mensen die hiermee te maken hebben ondersteunen. Dit doen zij door informatie te bieden, onderzoek te doen, projecten uit te voeren en actie te voeren.