Tekst: Jamila van Zoest

Elke dag de onzekerheid, hoe zal het morgen zijn
Welke gemoedstoestand, een diep dal of juist fijn

De onzekerheid, zorgen, wanneer sla ik om
De grote frustratie, niemand begrijpt waarom

“hoe is het met je?” zo’n moeilijke vraag
Morgen is het antwoord anders dan vandaag

Pillen slikken, therapie en vooral accepteren
Het lukt mij wel, de buitenwereld moet dat nog leren

Ik wil tussen de mensen zijn, gezellig, niemand die dat ziet
Ik wil rust, niemand om me heen, zien jullie het niet?

Twee gezichten, snapt iemand hoe ik ben
Ik ken mezelf niet eens, of ik er ooit aan wen?

Steeds die switch, het valt niet mee
Hoe ben ik morgen? Wie van de twee?

Ken je dat stille meisje, zorgzaam en bedacht
Of ken je ’t feestbeest, die veel praat en lacht

Ik ben ze allebei, soms zelfs op één dag
Zonder waarschuwing, is daar ineens de omslag

Dus als je me niet begrijpt, dan weet je waarom
Ik doe m’n best, maar soms sla ik even om

Hoi, ik heet manie en ik voel me zo goed
Hoi, ik heet depressie en ik weet niet wat ik met m’n tranen moet

Wij zijn saampjes en leven bij één persoon
Wij vechten regelmatig, dat vinden we heel gewoon

Meestal wint depressie, die houdt het langer vol
Soms wint manie, in korte tijd veel lol

We zijn heel wispelturig, dat hangt van factoren af
Even lekker stappen, misschien een manie als straf

Fotoalbums kijken, gezellig terug in de tijd
Depressie die daarop goed gedijt

Doei, ik heet depressie, ik ga naar m’n bed
Doei, ik heet manie, ik maak vannacht nog even pret

Weet je wat ze zeggen, ze zeggen “jij bent ziek”
Want men vindt het niet normaal, de switch tussen dal en piek

De pieken zijn zo heerlijk, daar geniet ik van
De dalen zijn zo erg, erger dan ik hebben kan

Therapie en een paar pillen
Ik zou het ook graag anders willen

Helaas is het nou eenmaal een feit
Ook nog eens verergerd in de loop der tijd

Hoe ziek ben ik nou echt
Als mens ben ik niet slecht

Respect voor anderen, zorgzaam en trouw
Aan de buitenkant een normale vrouw

Je hebt mensen die zijn crimineel
Die laten een onbezorgd kinderleven niet heel

Onzichtbaar in de maatschappij, achter gesloten deuren
Zwijgend over wat ze daar laten gebeuren

Ik ben open en vertel wat je wil weten
Hup, stempel op m’n hoofd, “jij bent anders, niet vergeten!”

Mijn ziekte heeft een naam, ik ben bipolair
Open en eerlijk, ik ben BIPOLAIR MET FLAIR

Bedankt voor je eerlijkheid, het wordt me vaak gezegd
Het is ook niet moeilijk, als je tegen de tranen vecht

Te echt om te maskeren, te intens en onverwacht
Pieken en dalen, ze hebben me in hun macht

Moet ik me ervoor schamen, wil je een stuk toneel?
Nee dus, ik ben liever open, al vertel ik dan teveel

Ik heb pieken, ik heb dalen, ze switchen nogal vaak
Bij mij heten ze manie en depressie, medicijnen zijn noodzaak

Bedankt voor je eerlijkheid, het wordt me vaak gezegd
Liever was ik normaal,hoewel.. wie is dat echt…

Het maalt in m´n hoofd, het stopt niet meer
Boosheid, zorgen, verdriet, telkens weer

Wat als ik nu tegen een boom rij
Zijn alle zorgen dan voorbij?

Nee niet doen! Wat egoïstisch van mij
Daarmee lossen de problemen niet op

Hoewel ik dan zeker het malen stop
Wat als ik nu even blijf staan

Laat m’n tranen maar even gaan
Ja dit is beter, bij het gevaar vandaan

Ik denk aan m’n gezin; m’n alles en meer
Geluk, blijdschap, liefde, telkens weer

Als ik nu naar ze toe rij
Zijn alle zorgen even voorbij

Die blije gezichtjes zijn alles voor mij

 Ik ben Jamila van Zoest en ik heb een bipolaire stoornis. In een druk leven met lieve man en drie lieve kindjes is het een hele uitdaging om tussen alle pieken, dalen en therapieën de ballen hoog te houden.
 Met behulp van psycholoog, psychiater, Citalopram, Lithium en luisterende oren van vrienden en familie kan ik me redelijk redden. Het is knokken of mokken!

Wil je meer van en over mij lezen, klik dan hier voor mijn weblog.