Tekst: Anouk
“Hoe troost je een klein kindje”?
Deze vraag werd mij vorige week door m’n coach Marieke gesteld.
Als moeder van twee volwassen kinderen weet ik natuurlijk wel hoe je een kindje troost. Maar hoe troost je nu dat kleine kindje in jezelf? Volgens mij eigenlijk precies hetzelfde. Een kind heeft steun en begrip nodig door bijvoorbeeld als ouder lieve woordjes tegen hem of haar te zeggen of door een arm om het kind heen te slaan. Je voelt je als kind graag gewaardeerd maar het is ook belangrijk om op z’n tijd voldoende rust te krijgen. Allemaal aspecten die je als kind maar zeker ook als volwassene nodig hebt om zelfvertrouwen te krijgen. Maar dat kleine kindje in mij ben ik op de lagere school verloren. Hoe dan?
Ik werd op de lagere school gepest door drie etterbakjes. Jongens die, denk ik, op dat moment ook niet lekker in hun vel zaten. Op de middelbare school was ik die pesters kwijt en kreeg ik weer wat van m’n zelfvertrouwen terug. Ik begon aan de opleiding tot verpleegkundige. Zorgen voor mensen en met mensen omgaan was m’n passie. En ik ontmoette mijn huidige man, waar ik nu al bijna 30 jaar mee getrouwd ben.
Helaas bij de geboorte van m’n eerste kindje kreeg ik een postpartum psychose. Deze is nooit goed behandeld en heeft mij dan ook al veel ellende gegeven. Van een psychose had ik op 18-jarige leeftijd als jong verpleegstertje nooit gehoord. Nu 24 jaar verder, weet ik dat het heel je leven op z’n kop zet. Een aantal jaren geleden heb ik de diagnose bipolaire stoornis gekregen. Ook werd duidelijk dat ik hoog gevoelig ben, bijvoorbeeld: als er iemand boos naar mij kijkt, voel ik dit heel erg binnen komen terwijl die persoon misschien helemaal niet boos is.
Ik heb pas een nieuwe spv-er en heb regelmatig gesprekken met een ervaringsdeskundige. Na een paar gesprekken werd duidelijk dat ik nog altijd last had van die pesterijen op de lagere school.
Sinds twee jaar ga ik naar een coach die ook hooggevoelig is en zij voelt mij erg goed aan. Zij heeft mij inzicht gegeven in wat er gebeurt met je als je gepest wordt. En hoe ik het zou kunnen aanpakken om van dit negatieve gevoel af te komen zodat ik weer wat meer zelfvertrouwen kan krijgen. Ze zei: “Stel je eens voor dat je als meisje weer opnieuw op de lagere school zit en die jongens zitten jou te pesten. Wij staan zelf achter in de klas dit alles te observeren. Ik pak die etterbakjes aan en jij troost dat kleine Anoukje zodat ze weer meer zelfvertrouwen krijgt”. In mijn gedachten heb ik op dat moment de pesters uitgescholden en ze een flinke trap gegeven. Dat luchtte ernorm op!
Ik werk nu aan mijn groei van afhankelijkheid naar onafhankelijkheid door bijvoorbeeld minder hulp van hulpverleners te vragen en door minder medicatie te nemen. Op de cursus Werken met Eigen Ervaring die ik een paar jaar geleden bij de GGZ heb gevolgd, schreef ik een blog over de verschillende rollen die je als mens in je leven vervult. Volgens mij is de rol van ‘zelfverzorger’ het belangrijkste. Deze rol houdt in:
Neem tijd voor jezelf om te genieten,
je batterij op te laden en aan jezelf te werken.
Als je niet goed voor jezelf zorgt dan kun je je andere rollen, bijvoorbeeld die van echtgenote en moeder ook niet goed vervullen.
Mijn naam is Anouk en heb een opleiding tot A-Verpleegkundige gevolgd. Ik ben getrouwd en moeder van twee volwassen kinderen. Ik ben een High Sensitive Person.
Bij de bevalling van m’n eerste kindje heb ik een post partum psychose meegemaakt. Deze is nooit goed behandeld met als gevolg veel psychisch leed. Na 24 jaar ervaring ken ik verschillende triggers van mezelf. Een daar van is pesten.
Stichting Petra etcetera 