Tekst: anoniem (naam bekend bij de redactie)

Kerstmis, brrrr … Voor deze bipolair zijn de kerstdagen niet geschikt. Veel te veel te doen van te voren, te weinig tijdens. Kerst betekent voor mij up of down.

Het is eenzaam voor mij zonder familie en vrienden terwijl het grootste deel van de wereld samen met hun geliefden lijken te zijn. Gelukkig heb ik wel mijn gezin, maar zij hebben Asperger en kunnen ook niet goed tegen de drukte van het vele regelen, inkopen doen, mensenmassa’s in de winkels en de veranderde inrichting van het huis. Kortom, kerstmis is stress!

Maanden van te voren begin ik meestal met kadootjes verzamelen. Dat is goedkoper en er is nog niks uitverkocht. Het is ook veel rustiger in de winkels. En je hoeft niet alles op het laatste moment nog in te pakken. Maar sinds deze herfst ben ik nogal depressief en dus niet eens in staat de deur uit te gaan. Laat staan een cadeau te bedenken voor kinderen die alles al hebben. Het resultaat is dat ik twee weken voor de feestdagen nog allerlei dingen moet bedenken, kopen en inpakken. En die stress is niet goed voor mij. Ik word er nog depressiever van of juist zo hyper dat ik niet eens goed kan ademhalen, mijn hartslag niet weet te temperen en mijn vele gedachten niet kan indammen. Ik kan natuurlijk via internet bestellen maar worden de pakjes dan op tijd bezorgd?

En dan de spanningen rondom het avondeten. Ik moet ineens voor drie dagen maaltijden verzinnen. Ik vind het al moeilijk om het ontbijt klaar te maken en daadwerkelijk op te eten. Okay, dan wordt het gourmetten de ene dag en de andere dag kip in de oven. De kerstavond zelf eten we pizza, gemaakt door manlief. Maar wat gooien we in het boodschappenmandje voor de gourmetmaaltijd? En de kip? Wat eten we bij de kip? Sla en gebakken aardappeltjes dat is eigenlijk gewone kost wat wij al het hele jaar door regelmatig eten.

Nee, de kerstdagen komt mijn stemming niet ten goede.

Een mobieltje. Mooi cadeau voor onze dochter. Ja, want onze kleine meid van 10 mag na de kerstvakantie voor het eerst alleen naar school? Dat ze dan een eigen telefoontje heeft, is toch wel een must voor deze bezorgde mama. Ppffff, dat is dan geregeld. Alhoewel…er moet natuurlijk wel een simkaart in, en whatsapp. Ja, whatsapp moet ik zeker instellen.

Via Markplaats heb ik nog een ander cadeau besteld. Gelukkig kwam die aardige manier het ook nog zelf brengen en hoefde ik de deur niet uit. Er zijn dus ook echt aardige mensen op de wereld! Misschien wil hij wel komen eten met de kerst? Kip genoeg en minder saai voor ons. Wie weet kunnen we vrienden worden? Zou hij leuke kinderen hebben? Misschien aankomende vriendjes voor mijn dochters? Oeps, ik draaf weer een beetje door.

Door mijn depressies heb ik veel familieleden en vrienden weggejaagd. Zelfs mijn eigen moeder liet mij vallen tijdens een opname drie jaar geleden. De depressiefste fase ooit voor mij. Met mijn broers en zussen had ik al langer geen contact.

En mijn laatste vriendin, nota bene zelf manisch-depressief, zei tijdens die opname onze vriendschap vaarwel. Ik begrijp dat een depressief iemand niet erg gezellig is maar ik heb ook mijn hypomane kant. De fase waarin alles kan, waarin ik zoveel meemaak dat ik daarover leuke verhalen kan vertellen en niets mij teveel is. Helaas duren die fases veel te kort.

Kerstmiss, brrrr… ik word er zo down van. De dagen dat iedereen samen met familie en vrienden is. Nou ja, bijna iedereen. Er zijn natuurlijk ook mensen die geen gezin hebben en die deze dagen in hun eentje moeten zien door te komen. Met één kippepootje of één pannetje op het gourmetstel. Kerstboompje uit, vroeg naar bed. Fijne feestdagen.