Tekst: Petra d’Huy

Tijdens de zomer van 2014 hebben mijn man, Coen, en ik de naam ‘Petra etcetera’ bedacht voor de website die ik wilde maken om mijn verhalen te delen over mijn leven met een bipolaire stoornis. Het moest een naam zijn die uit zou stralen dat je méér bent dan je diagnose. De naam ‘Petra Plus’ is ook nog voorbijgekomen maar dat klinkt meer als een ‘plussize-model’. Okay, nu ben ik geen slanke den maar het was niet bepaald de gedachte die ik de bezoekers van de site wilde meegeven. Wel wilde ik een eigen huisstijl.

Oud logo

Er is niet echt diep nagedacht over het eerste logo. Het was niet meer dan de standaard lettertypes en daarbij de kleuren rood en zwart die bij het thema van WordPress, waarmee ik mijn website maakte, hoorde. Coen en ik zijn samen achter de laptop gekropen en Coen heeft met behulp van een grafisch programma de naam ‘Petra etcetera’ met ondertitel ‘leven met een bipolaire stoornis’ tot een eigen logo gemaakt en klaar! We hadden op dat moment geen idee dat mijn eerste blog het begin zou zijn van een hele eigen stichting. En achteraf gezien waren we eigenlijk heel blij met het resultaat. Het logo was simpel maar viel wel op en was voor iedereen herkenbaar. Eigenlijk net zoals het logo van HEMA. Maar in ons geval beeldde de uitbundige kleur rood de manie uit en de kleur zwart de depressie.

De ‘geboorte’ van de Stichting Petra etcetera vroeg wel om opnieuw naar ons logo te kijken. De kleuren van het logo en het lettertype wilde ik niet veranderen want deze vormgeving was inmiddels ruim bekend binnen de ggz-wereld, maar het logo was kaal en kon wel wat aankleding gebruiken. We werden hierbij geïnspireerd door de voorkant van het boek ‘Petra etcetera’.

Ontwerp boek

Voor de omslag van het boek ‘Petra etcetera’ dat een maand na de oprichting van de stichting is uitgekomen, zocht ik een speciale foto van een vuurtoren met strand. Coen is nog naar het strand in Westkapelle gereden om foto’s te maken. Maar toen vond ik een fantastische afbeelding bij Adobe Stock. Een vuurtoren op rotsen met een woeste, golvende zee en een mooie lucht. Dit was ‘m!

De vuurtoren die Petra etcetera, ons platform en community, als baken die mensen met een psychische gevoeligheid veilig de weg wijst. Of zoals iemand in de Facebookgroep zei ‘ik stel mij het voor als een behandelaar die je de weg wijst’. En de wilde golven van de zee die onze extreme stemmingswisselingen weergeven. Het boek eindigt ook met een krachtige en toepasselijke zin die weer refereert aan de voorkant van het boek.

En dan de rotspartij op de afbeelding? Wist je dat de naam Petra de vrouwelijke vorm is van Petrus, wat is afgeleid van het Griekse petra, wat ‘rots’ betekent? De naam verwijst naar vastheid en betrouwbaarheid. Ook dat is wat we als stichting willen uitdragen. En natuurlijk moet de afbeelding je denken aan de kust. Zelf woon ik al bijna heel mijn leven in Zeeland. De provincie met de mooiste stranden.

Ook heel leuk om te weten is dat mijn collega, Gabrielle, een echte zeilfanaat is. Een tochtje naar Engeland is haar zelfs niet vreemd. Maar ook de vuurtoren van Westkapelle in Zeeland, was vaak genoeg haar baken. Het licht waarnaar ze op zoek was tijdens haar lange zeiltochten.

Nieuw logo

Het zal je niet verbazen dat wij als stichting het er allemaal over eens waren dat de vuurtoren terug moest komen in het nieuwe logo.

Maar waar staat onze stichting nu precies voor? Ook dat moest uit het nieuwe logo duidelijk naar voren komen. Als je onze kernwaarden, die onder de naam van de stichting staan, ziet denk je gelijk: ‘Oooooooooooh!’

De drie termen staan precies in de goede volgorde. Want zo is het met mij gegaan en zal het, als het aan onze stichting ligt, ook met andere ervaringsgenoten gaan. Ik heb mijzelf in 2015 opengesteld en heb mijn verhaal gedeeld via social media. Hierdoor heb ik andere mensen ontmoet die ook leven met een bipolaire stoornis. Ik heb (direct)betrokkenen leren kennen en behandelaars maar ook onderzoekers. We zijn onder andere in de besloten Facebookgroep (www.facebook.com/groups/petraetcetera) met elkaar in gesprek gegaan. We hebben elkaar dus ontmoet en van elkaar geleerd waarbij ik mijzelf ook weer beter heb leren kennen. Het zelfstigma verdween bij mij langzaam, als sneeuw voor de zon. Ik hoefde mij niet meer te schamen. Er zaten zoveel mensen samen met mij in hetzelfde schuitje. Hierdoor kreeg ik meer zelfvertrouwen. Ik durfde meer voor mezelf op te komen en mijn grenzen te bewaken. En ik ben in mijn kracht komen te staan door simpelweg dingen te doen die mij gelukkig maken en niet doen wat (ik denk dat) anderen mensen en/of de maatschappij van mij verwacht. Ontplooiing heeft alles te maken met weer opbloeien. Je hebt in de kreukels gelegen maar ‘ontvouwt’ jezelf en je komt er langzaam weer bovenop. Je komt weer in je kracht te staan, op weg naar herstel.

Ik hoop dat wij als stichting dit einddoel bij iedereen die worstelt met een psychische gevoeligheid kunnen bereiken. Stop met vechten en leer jezelf kennen. Je kwetsbaarheid maar vooral ook je kracht!