Tekst: José

Tijdens een weekendje bij mijn moeder vraagt mijn stiefvader oprecht aan mij: ‘Hoe is met je?’ Ik twijfel wat ik zal zeggen. Ga ik echt zeggen hoe het gaat, of doe ik weer alsof het goed gaat? ‘Prima, maar ik denk de laatste tijd veel na over het accepteren van mijn bipolair zijn.’ Hij zegt: ‘Je hebt je bipolair zijn niet geaccepteerd. Opa zei altijd, omarm wat er op je pad komt.’ Ik voel de tranen opkomen. ‘Je hebt gelijk, ik heb het niet geaccepteerd. Ik heb het gevoel dat als ik het accepteer, ik het bijltje erbij neer gooi, dat ik het opgeef.’ Nu rollen de tranen over mijn wangen. Hij kijkt mij begripvol aan: ‘Wat geef je dan op?’ Ik droog mijn tranen en zeg: ‘Dat de situatie zoals die nu is altijd zo zal blijven en ik het loslaat om te proberen mijn leven altijd weer beter te maken.’ Het is even stil en dan zegt hij: ‘Deze gedachte klopt niet. Stel iemand heeft last van erge eczeem en heeft dat geaccepteerd, dan stopt die persoon erna niet ineens met zalf smeren.’ Ik knik dat ik het denk te begrijpen. ‘Zucht,ik heb het gevoel dat ik geen steek verder kom.’ Hij slaat een arm om mij heen: ‘Je kan pas groeien als je accepteert hoe de situatie NU is en vanuit daar kun je weer verder kijken.’

Bovenstaand fragment beschrijft mijn weerstand tegen het accepteren van mijn bipolaire stoornis (BS). Dit is een stukje wat bij mij als persoon hoort, alleen moet ik dat zelf nog willen zien. Een vriendin zei laatst: ‘Het is net als een blessure, als je het negeert dan wordt het erger en hou je er rekening mee dan heb je er bijna geen last van.’ Het rekening houden met vind ik moeilijk omdat ik er niet eerlijk over durf te zijn naar mijn collega’s. Ik meld mij daardoor niet snel ziek op werk. Er heerst zo’n taboe op mentale ziektes. Vorig jaar moest ik mij een week ziekmelden op mijn werk door mijn BS en dan verzin ik een buikgriep. Collega’s voelen namelijk geen grote behoefte om door te vragen over mijn diarreeklachten. Op mijn werk weten ze het dus niet, maar door de afgelopen jaren praat ik er nu met mijn vriend, familie en vrienden heel open over.

Ik ben een éénendertig jarige vrouw en ik heb nu zo’n ruim tien jaar de BS type twee. Na het eerste jaar van mijn studie, ging het bij mij mentaal mis en kreeg ik de diagnose bipolair. Ik heb verder gelukkig geen last gehad van mijn BS tijdens mijn studententijd. Een paar jaar later had ik een hele pittige baan in het basisonderwijs. Hierdoor ging het weer mis en ben ik een jaar ziek geweest. Uiteindelijk heb ik toen besloten om te stoppen in het basisonderwijs. Ik werk nu naar mijn zin bij een kinderopvangcentrum. Deze verandering was heel moeilijk, want ik ben ambitieus. Heb ik zo lang gestudeerd om luiers te verschonen?  Maar goed, met een baan op een wat lager niveau kan ik het werken tenminste volhouden. Doordat ik nu stabiel ben, heb ik bovendien ruimte in mijn hoofd om mijn BS te kunnen verwerken en accepteren.

Ik wil vooral beter worden in omgaan met mijn extremere emoties en negatieve gedachtes. Omgaan met de beren op de weg die ik zie. Beide heb ik door mijn BS meer dan gemiddeld. Een ding wat helpt is om de beren met andere mensen te bespreken. Toevallig zijn mijn vrienden en familie uitstekende berentemmers. Iets anders dat helpt is het maken van een gedachteschema. Ik probeer dagelijks een gedachteschema te maken. In zo’n schema geef je je belemmerende gedachten weer en probeer je er helpende gedachten tegenover te stellen.

 Als voorbeeld, het schrijven van dit verhaal zorgde weer voor genoeg emoties. Na de tweede alinea voelde ik al tranen opkomen. Waarom zou ik andere mensen met mijn negatieve gedachtes en problemen lastigvallen via een website? Ik hou niet van klagen en ik heb er zelf al genoeg last van. Daarbij denk ik nu niet dat ik meer accepterend ben naar mijn BS als het op internet staat. Tot slot denken mijn beren dat dit een perfect verhaal moet worden.

De volgende uitdaagvragen heb ik bedacht. Denk jij dat je de enige bent met negatieve gedachtes en problemen? Jij vindt verhalen van lotgenoten ook heel waardevol, toch? Het is anoniem, je hoeft maar een korte tekst te schrijven. Mensen kiezen er zelf voor om jouw blog te lezen. Jouw verhaal kan steun geven aan andere mensen met een BS. Je kunt de tekst altijd nog door iemand laten nalezen. Door het op internet te delen, bereik je meer openheid en dat draagt misschien bij aan meer acceptatie.

Toen ik deze helpende gedachten allemaal had, was de beer op de weg weer wat kleiner en heb ik dit verhaal geschreven.

Mijn naam is José en ik ben 31 jaar oud. Ik woon in Nijmegen en mijn vriend in een dorp in de buurt. Op mijn 19^de ben ik gediagnosticeerd met de bipolaire stoornis type twee en met hulp van mijn berentemmers gaat het de laatste jaren steeds beter.