Tekst: Roselien Brondy

PAAZ-BREAK is onderdeel van de nieuwe roman ‘ P(a)az op!’ wat Roselien aan het schrijven is en exclusief voor jullie vrij geeft als voorproefje. Het vorige hoofdstuk  ‘PAAZ-op!’  stond in het e-magazine van GGZ Totaal. 

Ik lig inmiddels paar dagen voor Pampus .. mijn vakantie is begonnen. 
Dat heb ik ruimschoots verdiend na hard studeren, toch? Een papiertje krijg je niet voor niets. Het is een en al sacrifice. Dit hoort bij mijn lot. God heeft het me al lang verteld. 
 Maar wacht eens de even.. Als God bestaat waarom heeft hij dit plan met mijn leven? Voordat ik antwoord kan bedenken val ik weer in slaap. 
Het is wel mooi zo’n PAAZ-Break, maar waar blijven de cocktails, lekker eten en bovenal waar is het zwembad? Ik zie alleen de binnentuin en mag de omgeving niet zien. Te gevaarlijk als toerist zegt het hotel personeel. Ik zeg hotel.. dit hotel is echt geen hotel en is al helemaal geen vier sterren waard. Laat staan twee ! 
Ik besef me steeds meer dat Hotel Californië niet hotel Californië is behalve dat je er waarschijnlijk bijna nooit uitcheckt. Ik besef me dat ik ben beland op de o nee… hé verdorie PAAZ! Nu na twee weken ben ik ontzettend versuft van die piep medicatie. Ik leefde in een hotel dacht ik. Maar nee, ik ben weer verdoemd…

Ik zing binnenin mezelf: ‘The PAAZ is ‘cold as ice’ en het personeel is ook zeker ‘So cold as ice’. Als ik lach tijdens het eten moet ik direct linea recta naar mijn kamer. Ik voel me steeds zenuwachtiger als ik eet. Straks moet ik vast naar mijn kamer? En, ja hoor nu dus weer! 
Ik schrijf in mijn notitieboek terwijl ik eten moet. Ik lust niks van dat vieze opgewarmde magnetronvoedsel. 
Ik zit nu op mijn tweede kamer. Ik wilde liever dat ik in de Tweede Kamer zat, dan was ik tenminste een kamerlid, dan was ik iemand en had ik nog een stem! Nu ben ik niemand en verdoemd te mislukken op deze godverlaten plek.

Mijn eerste slaapkamer had een camera , die heb ik omgedraaid . Ha, wat heb ik het personeel uitgelachen en mijn vriendin lachte zich ook rot en vond het een typisch Roselien actie:). Nu is de lol over. Ik mag alleen Mandela’s kleuren en op de gesloten afdeling blijven. Ik ben een dondertje in een porselein kast. Of how you will call it.

 Om de boel nog extra spannend te houden op de Paaz laten ze de ‘Walking Dead’ cast vrij op de afdeling. Een acteur ging de dialoog met mij aan.  Hij zei, dat hij mijn ziel in zijn robotspeelgoedkat zou stoppen. Hierdoor verbond ik deze nieuwe informatie aan het Hindoeïsme. Ik dacht dat mijn moeder een postduif was en de rest van de andere mede slachtoffers op de Paaz ’s avonds in vogels transformeerden. Ik zag genoeg aanwijzingen hiervoor.
Ik werd ontzettend angstig door deze gedachtes.

Het was zover; op de afdeling zat een Afrikaanse mevrouw die heette Go tomorrow . Dit was het teken dat ik morgen moest vluchten.
 
Ik had een plan bedacht: Als ik alle grote gebeurtenissen van tijdens en van voor mijn opname zou herhalen werd ik gered. Ik moest eerst een bekertje melk halen met of zonder honing. Want toen ik eerder wilde vluchtten mislukte mijn plan omdat ze dacht dat ik niet kon slapen en gaf me een huishoudmiddeltje; melk met honing.
(Deze verpleegster wist eigenlijk van mijn plan, maar wilde mij niet verraden. Dit bleek later).
Daarna moest ik douchen maar nu met kleren aan.
Ten derde gooide ik spullen weg. Dit had ik eerst gedaan voor ik werd opgenomen. Ten vierde moest ik over een hek klimmen.

De eerste nacht van mijn psychose klom ik over een hek van Michael. Ja ik versloeg de aarstengels barricade.
De nacht was aangebroken. De verpleging zat in het kantoortje oftewel de vissenkom. Yes ik heb vrij spel, dacht ik.
 
Eerst beviel ik van Jezus want ik dacht dat ik Maria was, daarna gooide ik alle bezittingen weg, vervolgens ging ik douchen en ten slotte drukte ik het noodalarm in, want ik had gezien als ik die knop indrukte dat ik ‘Sesam open nu kon zeggen!’ En ja het werkte. Wonder boven wonder had ik weer magische krachten.
Helaas ging het alarm ook af! De verpleging achtervolgde me alsof ik een crimineel was. Het leek wel de politie serie Grijpstra en de Gier. Alleen nu Grijp haar Roselien!
Ik was bij de deur; vlakbij de ontsnapping! De toekomst was nabij, maar helaas rende die wonder verpleegster (nog net niet met huismiddeltje) achter mij aan, dus rende ik met een schijnbeweging naar de noodingang en die deur was ook open gegaan! Ik klom binnen een minuut over het hek van 3,5 meter. 

Op het hek sloeg ik met mijn vleugels heen en weer en riep: ‘Waar blijven jullie mijn vogel vrienden , nu zijn jullie er niet he?!’In een fractie van een seconde voelde ik angst. ‘ Nee ik spring toch!’, dacht ik. Ik belande op mijn rug. Ik lag daar als een gewond dier op de grond en kon me amper verroeren. Ik had gelukkig toch de wilskracht om overeind te komen. Toen ik overeind krabbelde kwam ik de ontdekking dat ik niet ver kon lopen. Ik besloot toch eventjes dat ik door het enge bos kon lopen richting huis, maar nee dacht ik uiteindelijk. Ik moet terug anders val ik nog dood neer.

‘Niemand helpt me!’, riep ik uit toen ik weer naar binnen het ziekenhuis was. De Servicedesk medewerkers waren wonder boven wonder nog aanwezig. Ik dacht altijd dat ze ’s nachts altijd weer in de kast verdwenen, om vervolgens van negen tot vijf tevoorschijn te komen. Ze konden alleen uitkramen; ‘wie bent u?’
Voordat ik iets verder kon uitbrengen kwam Valerio de cipier met mijn bril in zijn handen naar me toe gerend en nam me mee als een crimineel.
’Je moet weer gaan slapen’, zei hij. ‘Ik Wil bij god zijn!’, schreeuwde ik alleen maar.
Hij antwoorde: ‘God bestaat alleen in je dromen.’
Dat deed mij zo boos en machteloos voelen en ik bleef wakker tot het ochtendgloren
De rest van de PAAZ- break protesteerde ik door niet met hem in zee te gaan en noemde ik hem ook steeds Valerio. Hij was niet die slachtoffer werd van een bijnaam. Maar die bijnamen ontdek je later…

Roselien schrijft al van jongs af aan. Ze schrijft gedichten om haar gevoelens een plekje te kunnen geven. In augustus debuteerde ze met de bundel ‘Liefde is als een bloem’. En in 2011 kwam haar tweede bundel ‘De weg’ uit en gaat over haar eerste psychose. In de zomer van 2016 verscheen haar derde boek: ‘Ik weet hoe mooi je bent’. In deze bundel staan gedichten en korte verhalen over haar tweede en tevens haar laatste psychose.

Roselien werkt sinds een jaar als ervaringsdeskundige bij het Respijthuis in Amsterdam. Hier maakt ze een praatje met ‘gasten’ en verzorgt onder andere de avondmaaltijden.

Op haar website www.roselienbrondy.nl kun je ook andere blogs en gedichten vinden. Ook zijn alle drie haar dichtbundels hier te koop.