Tekst: Elke Wolferink-van der Heyden
Petra d’Huy (41) heeft een drukke baan en een boeiend leven als ze haar eerste psychose krijgt. Er volgen er nog twee en in de tussentijd wordt de diagnose gesteld: Petra heeft een bipolaire stoornis. Met andere woorden: ze is manisch depressief. Dat is het begin van een levenslang leerproces op zoek naar acceptatie. Daarbij wordt ze liefdevol gesteund door haar man Coen.
Petra heeft een bipolaire stoornis, ook wel een manische depressiviteit genoemd. Ze heeft dezelfde gevoelens als ieder ander, alleen ontbreekt bij haar de rem. Het ene moment kan ze heel uitgelaten zijn (manisch), het andere moment juist erg neerslachtig (depressief). Het is een ernstige chronische ziekte die niet kan worden genezen. In Nederland heeft één op de vier mensen een psychische stoornis. De kans dat een vriend, collega of familielid hiermee te maken heeft, is groot. Daarmee komt het vaker voor dan bijvoorbeeld hooikoorts of overgewicht. Toch rust er een groot taboe op psychische ziekten. Sterker nog: er is sprake van een fenomeen dat nog nadeliger is dan de klachten zelf, namelijk stigmatisering. Dat is de reden waarom Petra openhartig vertelt over haar diagnose. “Het zou mooi zijn als we naar elkaar konden kijken zonder vooroordelen. Er wordt al snel een verschil gemaakt tussen ‘ons’ als normale mensen en ‘hen’ als abnormaal en geestelijk ziek. Verkeerde informatie en schrikbeelden in de media, versterken deze verschillen nog eens. Maar geef het eens een kans om iemand echt te leren kennen. Pas dan zie je de mens achter een bepaald uiterlijk, gedrag of stoornis”, vertelt Petra gedreven.
Stichting Petra etcetera 
Kijk voor het eerst naar jouw site Petra, complimenten.ik hoop er ervaringen te kunnen vinden en delen die me weer een stapje verder kunnen brengen naar acceptie.
Mijn bipolaire stoornis, kent geen psychoses, de manische kant is redelijk onder controle, maar de depressieve periodes zijn heftig en best langdurig. Daar wordt niet echt veel over verteld. Dus vraag ik lotgenoten naar hun ervaringen. Mijn leven wordt er steeds meer door bepaald, vooral mijn omgeving reageert steeds meer afstandelijk, ligt zeker ook aan mij maar psychisch ziek zijn is zeer lastg voor ieders en niet te begrijpen. Dat maakt het extra zwaar en eenzaam. Ik probeer er open over te zijn, maar velen kunnen of willen er niet mee geconfronteerd worden. En ik dring me zeker niet op, maar verdriet doet het wel. Mijn diagnoee is 8 jaar geleden gediagnostiseerd, maar mijn klachten zijn 15 jaar geleden begonnen. Het heeft mijn leven behoorlijkveel op de kop gezet.
Dankzij mijn behandelaars van het GGZ en andere knok ik me steeds weer door een lastige periide heen. Wat steeds zwaarder voelt, alweer ff niet leven maar overleven.
Graag reacties zou fijn zijn.
Groetjes Gerry
Beste Gerry, je hebt mij via het contactformulier gemaild dat je hier graag een gastblog over zou willen schrijven. Daar ben ik heel erg blij mee maar op een of andere manier kan ik deze mail niet meer terugvinden? Kun je mij mailen via petra@petraetcetera.nl dan kan ik je persoonlijk een berichtje terug sturen met daarbij de spelregels?
Tjeetje, ik lees het nog eens goed, jouw artikel.
En New York, nee ik wil niet, het gezin wel, komt er misschien voor hun nog van. Voor mij een paar dagen bv. Rotterdam, heerlijk. Dit artikel stuur ik naar Hent (mijn man), zo herkenbaar en net iets anders omdat onze karakters best verschillen.
Een psychose herken ik gelukkig niet, mazzel dus.
Dank je dat ik je site heb leren kennen!
We doen ons best, meer kan niet, groetjes