Tagarchief: Voeding

Hoe gaat het nu?

Posted on by
Beantwoorden


Tekst: Sander

Toen ik in 2009 de diagnose kreeg, wilde ik zelf niet inzien dat ik een manie had. Mijn vriendin waarmee ik samenwoonde, wilde dat ik hulp ging zoeken. Maar na een korte vrijwillige opname van slechts vier dagen heb ik mijn spullen weer ingepakt en ben ik tegen beter weten in huiswaarts gekeerd. Daar kreeg zij weer te maken met mijn gevoelens van onmacht en frustratie. Kort hierop zijn wij uit elkaar gegaan. Jammer, maar wel begrijpelijk.

Een jaar later, tijdens een manie met ernstige psychotische kenmerken, heb ik veel vrienden en kennissen verloren doordat ik op Hyves diverse berichten had geplaatst. Pas na een opname van elf weken in een GGZ-kliniek en na het slikken van Zyprexa (de werkzame stof is olanzapine) ben ik langzaam weer opgeknapt. Hierna heb ik enkele jaren nazorg gehad van een sociaal psychiatrisch verpleegkundige (spv-er) en een psychiater.

Meer hierover kun je lezen in mijn eerste gastblog:
https://petraetcetera.com/2017/11/13/mijn-bipolaire-ervaring/

Op dit moment ben ik ingesteld op tien milligram olanzapine. Dit middel slik ik nog dagelijks. Wel word ik regelmatig nog herinnerd aan die vervelende manische periode van toen. Ik ben namelijk dertig kilogram in gewicht gegroeid. Met behulp van een diëtiste ben ik ooit al eens acht kilogram afgevallen maar ook weer bijgekomen. Vrij recent heb ik een gesprek gehad met de huisarts en word doorverwezen naar een praktijkondersteuner van de ggz om te praten over toenemende somberheid en stemmingswisselingen per dagdeel. Ook heb ik de vraag gesteld aan mijn zorgverzekeraar of het mogelijk is om op korte termijn te starten met gecombineerde leefstijlinterventie (GLI); een intensief traject van twee jaar om meer kennis op te doen en een gezondere leefstijl aan te leren wat betreft voeding en beweging. Ik wil toch weer een poging wagen om af te vallen en fitter te worden.

Sinds enige tijd wil ik ook actief het stigma rondom bipolariteit doorbreken door open en eerlijk te zijn over mijn bipolaire stoornis. Toen ik in 2016 begon met vrijwilligerswerk, bij de zorgboerderij hier op het dorp, heb ik aan mijn leidinggevende van het activiteitencentrum globaal wel verteld wat ik had. Aan de bewoners en andere vrijwilligers/deelnemers doelbewust niet. Op dit moment heb ik liever dat iemand mij, inclusief mijn rugzakje, accepteert zoals ik ben en kan iemand daar niet mee omgaan dan heb ik pech gehad.

Daarnaast heb ik ruim anderhalf jaar geleden contact gezocht met de vereniging plusminus om opnieuw deel te nemen aan een lotgenotengroep in mijn regio. Deze bestond niet meer en het heeft lange tijd geduurd voordat een nieuwe groep werd opgestart. In de Corona-tijd waren dat eerst online meetings via Zoom. Deze zomer heb ik gelukkig andere lotgenoten een keer in het echt ontmoet tijdens een wandeling. Tijdens deze gesprekken kreeg ik te maken met veel herkenning en erkenning van mijn ervaringen. Dat was fijn en ik had een plek gevonden waar ik mij thuis voelde.

In de periode van april tot en met september 2021 ben ik doorgaans bijna elk weekend actief met diverse uitstapjes van verenigingen waar ik lid van ben. Dan ben ik positief gestemd en wil ik zelf ook uitstapjes gaan organiseren om anderen bij elkaar te brengen en hun een leuke middag of avond te bezorgen.

Bij het korter worden van de dagen kan ik nog wel veel last hebben van somberheid of een zogenaamde winterdepressie, bijvoorbeeld bij het opstarten van de dag. Als ik in de ochtend een doel of afspraak heb dan lukt het mij vaak om op tijd op te staan. Heb ik geen activiteit gepland dan slaap ik het klokje rond en lukt het mij niet om structuur te vinden. Doordat ik mijzelf nu openstel naar anderen krijg ik tips om hiermee om te gaan.

Sinds begin 2021 heb ik thuis hulp van een persoonlijk begeleider, wat tot stand is gekomen via de zorgboerderij. Door te praten over situaties, meestal in relatie tot diverse kennissen en vrienden, leer ik te groeien hierin. Ook ben ik erachter gekomen dat ik meer op zoek ben naar een spontaan maatje die mijn verhalen kan aanhoren en tips geeft.

Ik ben Sander, 44 jaar, en ik woon in Lekkerkerk (Zuid-Holland) samen met mijn kater Tom (13). Wandelen in de natuur doe ik nog steeds heel graag maar ik bezoek ook muziekfestivals, museums, exposities, evenementen en de thermen. Sinds vorig jaar ben ik activiteitencoördinator van een gezondheidsvereniging.

Gezond eten voor stabiliteit

Posted on by
Beantwoorden

Tekst en foto’s: Ruby van der Kuil

Gezond leven, gezond eten, het draagt allemaal bij aan een stabiel leven. Toch is het lastig om het altijd maar perfect te doen. Daarom deel ik vandaag mijn eetschema om mijzelf gezond en fit te houden. Alvast een tip: zelf drink ik alleen maar groene thee en water. Dat scheelt een hoop! En als ik eens aan de frisdrank ga: dan maar zero!

gezond eten

Let op! Dit is mijn eetschema. Ik heb deze keuzes afgewogen na het bespreken met een professionele diëtist. Wil je zelf een eetschema maken? Doe dat dan door een diëtist te informeren of in ieder geval te kijken of deze keuzes aansluiten bij jouw leven en benodigdheden.

Eten in de ochtend

Ik houd zelf zes eetmomenten aan. Zo hoef ik per eetmoment niet zo veel te eten en verdeel ik alles zorgvuldig om mijn hongergevoel te minderen. Ik begin daarom met een ontbijtje dat bestaat uit magere yoghurt of kwark met muesli. Vaak heet muesli alleen een hoop suiker. Stel daarom zelf muesli samen met als variatie wat bessen of fruit.

Als tussendoortje neem ik altijd graag een appeltje. Als variatie neem ik soms een Breaker, een zuivelproduct met extra proteïne. Dit neem ik niet te vaak, omdat het toch veel suiker bevat, maar is lekker om soms mee te variëren dus.

Eten in de middag

Als middageten neem ik vaak een tosti. Een tosti?! Maar dat is toch vet? Nee hoor, als je het maar zonder sauzen eet. Het is gewoon een broodje met kaas (en in mijn geval met kip) maar dan warm. Wel verstandig is dan om bruin brood of volkorenbrood te gebruiken in plaats van wit brood. Maar voor een keertje is wit natuurlijk geen schande.

Als tussendoortje word dan vaak een handje noten aanbevolen of een gezond koekje. Zelf hou ik niet van noten en niet van dat soort koekjes (ik ben een echte zoetekauw) dus houd ik het bij een handje pinda’s. Een handje is niet veel, maar pinda’s bevatten veel olie en vetten. Dus eet niet te veel! (En voor de mensen die nu heel hard na zitten te denken, pinda’s zijn eigenlijk peulvruchten).

Eten in de avond

Belangrijk is dat je zelf kookt. Zo weet je precies hoeveel zout, suiker en andere dingen er in het eten belanden. Zelf kook ik graag pasta. Veel winkels hebben bijvoorbeeld volkoren pasta en dat soort kleine aanpassingen doen niet zo veel met de smaak, maar wel met de gezondheidspuntjes. Een Hollands dagje? Zelf eet ik dan twee (forse) aardappels en twee opscheplepels met groente. Met vlees kun je het beste rund of kip aanhouden en een goede variatie is vis. Varken is wat vetter, maar is natuurlijk niet verboden en ook hier geld: voor een keertje is het echt geen zonde hoor.

Voor mijn pillen uit eet ik nog een broodje of wat muesli. Niet de meest gezonde manier om de dag te sluiten, maar ik heb geen zin om misselijk te worden van mijn pillen.

En zo kom ik op zes eetmomenten. Ik ben wel benieuwd: hoe doen jullie dat? Zijn er vuistregels die jullie aanhouden of vertrouwen jullie ook op een expert? Laat het weten!

Hoi, ik benLogo

21 jaar en studeer aan de hogeschool van Amsterdam in de richting Media en Communicatie. Ik schrijf, ik blog en ik heb een bipolaire stoornis, type 2.
Sinds ik mijn diagnose heb gekregen, zet ik mij in voor openheid en begrip.

Ruby1

 

 

Eet puur geluk

Posted on by
7

Tekst: Dymphina Jooren

Sinds 1999 ben ik als 4e generatie de kapitein aan het roer van ons familiebedrijf. Dat is een zeer uitdagende, gezellige job die ik dagelijks met veel plezier uitvoer. Ik ben altijd een energieke, opgewekte vrouw geweest met een positieve kijk op de wereld. Waar geen wegen zijn, maak ik zelf mijn eigen pad.

Echter….. ik deed veel te veel. Nam geen rust want dat vond ik niet nodig. Maar mijn lichaam begon aardig te protesteren en gaf mij diverse signalen. Ik negeerde al deze lief bedoelende boodschappen van mijn lichaam en geest, en banjerde met grote passen en in een hoge versnelling door de dagen. Het leven biedt tenslotte zoveel en dan maak je toch geen keuzes? Totdat ik mezelf compleet had uitgeperst. Geen enkel stofje meer in mijn lichaam en geest. Ik kon niet meer functioneren. Ik stortte in!

Ondertussen had ik diverse homeopathische middeltjes te rade geroepen om mijn energie in balans te houden en om rust te krijgen. Dit zorgde soms voor een tijdelijke opleving. Ik ontkwam er echter niet aan dat mijn huisarts en psycholoog mij met klem naar de psychiater stuurde. Na onderzoek was het oordeel: bipolaire stoornis en angststoornis.

Daar zat ik dan meer dood dan levend. Toen ik op die stoel bij de psychiater op 13 juni 2011 om 13 uur hoorde dat de medicatie géén kuurtje was waar ik mijn probleem mee zou oplossen maar dat deze medicijnen ervoor zouden zorgen dat de stofjes die er nog waren hergebruikt worden, nam ik een besluit. Ik zou hoe dan ook precies uitzoeken welke stoffen ik in mijn hoofd tekort kwam.

acetylcholine-872247_640

De signaalstoffen, neurotransmitters die ik had aan te vullen waren:

  1. Serotonine:

Dit stofje is belangrijk voor de stemming. Een laag serotonineniveau kan depressieve klachten veroorzaken. Ook werkt serotonine op de slaap, want serotonine is nodig om ‘melatonine’ te maken, dat verantwoordelijk is voor het slaperig gevoel. Voor een goed seksuele functie is er tevens serotonine nodig. Angsten, met name problemen van langdurige aanhoudende angsten en stress worden toegekend aan het ontbreken van serotonine in de hersenen.Maar ook eetlust, emotionele balans en zelfvertrouwen zijn toe te schrijven aan serotonine.

  1. Dopamine

Dopamine heeft veel functies in de hersenen. Het heeft een belangrijke rol in het regelen van emoties
, het stimuleert je motivatie, het geeft een gevoel van belonging en het geeft energie. Dopamine komt vrij na een stimulans, dus al we iets doen. Bijvoorbeeld: als we iets eten wat we hebben bereid, een positieve bevestiging krijgen, iets mooi vinden of als we geboeid zijn door wat we meemaken en doen.

Als er een tekort komt aan dopamine, dan gaat er in de hersenen iets mis met de dopaminebevoorrading. Hierdoor zijn we geneigd om dingen uit te stellen of kost het meer moeite iets gedaan te krijgen. Mensen met een dopaminetekort zijn (onbewust) op zoek naar manieren om toch te kunnen genieten. Deze neiging om steeds meer dopamine na te streven verlegt onze grenzen. Dat maakt van de mens niet alleen het meest creatieve en innovatieve wezen, het is tegelijk de teneur van alle eetstoornissen, verslavingen en dwangmatig gedrag.

Ik ging op onderzoek uit hoe deze stofwisseling bij de mens gaat. Heel letterlijk. Wat stop je in je mond aan voedsel en hoe vindt het zijn weg op welke manier naar je hersenen zodat die ‘potjes’ neurotransmitters weer aangevuld worden. Daarna ging ik elke avond koken met die voeding die rijk is aan die aminozuren (stukjes eiwit) die voor deze omzetting zorgen. Ik maakte er toegankelijke gerechten van, maakte er foto’s van en bewaarde mijn recepten. Ik vond een arts die mijn gehalte aan serotonine en dopamine kon meten. Ik had tenslotte een ijkpunt nodig. Deze meting gaf een behoorlijk tekort aan. Na 9 maanden op deze manier het avondeten te bereiden, ging ik opnieuw aan het apparaat. Ik wist het al. Ik voelde het al. Mijn ‘geluksstoffen’ had ik op peil gegeten. Op eigen houtje ben ik in die periode heel langzaam gaan afbouwen met medicatie. Ik slikte toen Anafranil tegen depressie en angst.

Tijdens dit proces had ik veel te leren. Veel vallen en opstaan. Ik had namelijk in mijn leven iets ‘fout’ gedaan en dat moest anders. Maar ja, je eigen leven met je gewoontes veranderen, kost tranen en doorzettingsvermogen. Het gehele proces van inzien, zelfreflectie, reflecteren, mindfulness en onderzoek naar welke stoffen ik in mijn hoofd tekort kwam, heeft mij gemaakt tot wie ik nu ben. De echte Dymphina, 180 graden-gedraaide-verbeterde-versie. Ze zeggen ook wel eens: de verbeterde versie Dymphina.2

12931265_1701380856797245_5831098829306919119_n

Dymphina Jooren is mijn naam. Wie ben ik en hoe ziet mijn leven er in grote lijnen uit? Ik ben 47 jaar jong, getrouwd met mijn jeugdliefde en al 33 ‘happy together’. Samen hebben wij een dochter die fotograaf is en sterk, helder in de wereld staat. Ik ben directeur van een familiebedrijf dat sinds 1959 scheepsschroeven hersteld en levert.

12924375_1701380853463912_6346808830649990883_n

Alles wat ik heb meegemaakt, heb ik verwerkt in mijn boek: EET PUUR GELUK. Hierin staan mijn gerechten met foto die ik een jaar lang heb gegeten. Per week een boodschappenbriefje en het weekmenu, maar vooral mijn verhaal.

 

 

Noot van de redactie:
Stop nooit zelf met je medicatie maar doe dit altijd in overleg met je behandelaar!

Het Paleo-dieet als stemmingsstabilisator

Posted on by
1

Tekst: Ina van de Nes

Op mijn 15e kreeg ik de eerste signalen dat er iets was met mijn stemmingen. Dat deze anders waren dan bij mijn klasgenoten. Mijn leraar Duits zei: “Ach du guter, dus bist Himmelhoch jauchzend zum tode betrubt”.

Ik was 17 toen ik mijn eerste medicatie kreeg, Amitriptyline. Toen ik 19 jaar was kreeg ik mijn tweede medicatie Haldol en uiteindelijk op mijn 38e de diagnose bipolaire stoornis 1. Ik hoor stemmen. Sinds een paar jaar heb ik ook de diagnose DIS (Dissociatieve Identiteit Stoornis). Vroeger ook wel meervoudige persoonlijkheid genoemd.

In 1992 begon ik met mijn weg door de hulpverlening. Ik woog 58 kg en in 2000 woog ik 135 kg. Toen heb ik besloten er iets aan te doen. Per maand viel ik een kilo af en elk half jaar hield ik een op-gewicht-blijf-maand. Als ik boodschappen deed en vreetneigingen kreeg, een impuls om iets te kopen, zette ik mijn voeten stevig op de grond en vroeg mezelf: “Weet je zeker dat je die Mars nu wil?”. Het uiteindelijk antwoord was bijvoorbeeld “Nee, ik wil even vastgehouden worden”. En dan kon ik weer doorlopen.

Toen ik de 80 kg had bereikt, lukte het niet meer om zelfstandig af te vallen en kreeg ik van mijn psychiater Prodimed. Binnen een half jaar had ik de 65 kg bereikt. Als beloning van de verzekeringsarts kreeg ik een buikwandcorrectie vergoed. Om het jojo-effect te voorkomen, heb ik toen een goede diëtiste opgezocht.

Mijn gewicht was onder controle maar mijn psychische problemen losten niet op. Ik kreeg in toenemende mate klachten en ging aan de antipsychotica. Deze medicatie viel verkeerd en gestaag kwam ik weer aan.

breakfast-1058726_640

Omdat blijkbaar de schrijf van vijf niet werkte, stelde mijn diëtiste in 2011 voor om het Paleo-dieet te proberen. Het werkte en al in 2012 riep ik dat ik mij zoveel beter voelde. Maar datzelfde jaar bracht mij ook heel veel spanningen omdat mijn man in coma gebracht moest worden met de kans dat hij het niet zou halen.

In 2014 begon ik aan therapie voor mijn DIS en dat was ook confronterend, pijnlijk, angstaanjagend, uitputtend en moeilijk. Helemaal moeilijk werd het toen ik in april 2015 terecht kon bij het Top Referent Trauma Centrum in Zeist.

In oktober dat jaar werd ik ook nog geopereerd aan mijn schouder. Tien minuten voor de operatie werd mij medegedeeld dat er geen pijnblok zou worden gebruikt en ik na de operatie geen morfine mocht krijgen vanwege eerdere allergische reacties. Dit gaf mij weer enorm veel stress.

De afgelopen jaren heb ik heel wat pittige zaken voor mijn kiezen gehad. Ik heb hevige emoties meegemaakt van verdrietig tot boosheid. Maar ik realiseerde mij ook dat ik geen depressie heb gehad of (hypo)manie. Wow! Dat was een heerlijke ontdekking, die mij enthousiast maakte om dit met anderen te delen. Mijn medicatie is zelfs teruggebracht naar alleen 800 mg Lithium en zo nodig Temazepam.

Ik kan voelen hoe mijn geest en lichaam reageren als ik eet.

Toen ik begon dacht ik: “Jeetje, wel moeilijk”. Maar nu kost het mij geen enkele moeite meer om brood en gebak de rug toe te keren. Want ik weet en voel nu hoe fout deze voedingsmiddelen voor mij zijn. Vroeger reageerde mijn hersenen als reactie op mijn emoties: “Ik moet iets zoets want ik heb het moeilijk”. Maar nu vraag ik mij op zo’n moeilijk moment af wat kan ik doen om het verdriet te verminderen. Heel langzaam gaan de laatste kilo’s die ik ben aangekomen van de Depakine, het laatste medicijn dat ik heb afgebouwd, er af.

Ina 2014

Ik ben Ina van de Nes en 62 jaar. Op 14 juli heb ik als ervaringsdeskundige, op verzoek van hoogleraar Esther Nederhof, mijn verhaal gedaan tijdens de 18e jaarlijkse conferentie van de International Society for Bipolar Disorders met als thema Voeding.

Lees hier het blog van dr. Esther Nederhof over het congres en de uitkomsten van onderzoek over het effect van een aangepast voedingspatroon binnen de psychiatrie.