Tekst en foto’s: Sander de Groot

In het voorjaar van 2010 maakte ik lange avonden en zat ik vol met veel energie.
Meestal bleef ik tot 02:00 of 04:00 op en speurde ik het internet af om bepaalde bevestiging te krijgen van ‘vlugge’ gedachten:

– Bij volle maan bijvoorbeeld communiceerde ik met een weerwolf;
– Ik zat mijn stamboom uit te pluizen want ik dacht dat mijn ouders mijn echte ouders niet waren;
– Vanuit de achterkant van mijn huis kijk ik uit op een verzorgingshuis. Stonden de zonweringen in een bepaalde stand dan haalde ik daar een boodschap uit;
– Ook sommige artikels in kranten en boeken waren voor mij belangrijk en deze moest ik aan anderen verspreiden via sociale media.

Ik had allerlei waanideeën en hallucinaties. Gedachten die niet klopten met de werkelijkheid.

Toen mijn ouders mij op een middag confronteerden met teksten die ik op het raam van mijn huis geplakt had, ben ik uit huis gevlucht. Mijn vader kwam mij achterna en reageerde emotioneel op mijn gedane feiten. Logisch. Ik heb mijzelf losgerukt en ben in een tegemoetkomende bus gestapt. In de stad ben ik ’s avonds laat eerst aangifte bij het politiebureau gaan doen. Er was toch niets mis met mij? En daarna heb ik een volle nacht gefeest in een discotheek waar ik anders nooit kwam. Ook veel alcohol gedronken die nacht.

De volgende ochtend ben ik met de trein naar een andere stad gegaan om contact te krijgen met een vriendin, maar die kon ik niet bereiken. In een hotel in het centrum kon ik geen overnachting boeken, wellicht zagen ze vreemde trekken bij mij, dus slapen zat er niet bij. Mijn mobiel viel ondertussen ook uit dus heb ik een trein verder gepakt en ben naar nog een andere stad gegaan voor het bevrijdingsfestival daar. Daar heb ik heel enthousiast gedanst. Ik zat immers nog vol met energie. Halverwege de avond, nog zonder te slapen, heb ik de trein en bus terug naar huis gepakt. Thuis heb ik door onzekerheid allerlei checks gedaan of er niets uit huis gestolen was. Ook plaatste ik allerlei onzin op Hyves over welk onrecht mij nu aangedaan was.

De ochtend (6 mei) werd ik wakker door de deurbel. Twee politieagenten vroegen mij even mee te gaan naar het politiebureau een dorp verderop. Daar heb ik een ‘warrig’ verhaal gedaan en werd ik aansluitend naar een GGZ-kliniek gebracht. Onderweg dacht ik nog allerlei boodschappen te krijgen van nummerborden van auto’s. En nog steeds dacht ik dat er niets mis was met mij. Bij de GGZ heb ik een gesprek gehad met twee hulpverleners. Zij hadden een kamer waar ik kon bijkomen. Althans dat dacht ik. Ik werd geplaatst op een gesloten afdeling met deskundige begeleiding. Kleding van thuis werd door familie gebracht. Mijn ouders heb ik een keer aan de telefoon gehad daar. Ik was laaiend.

Na twee dagen raapte ik mijn kleren bij elkaar, stopte ze in mijn tas en dacht zo de afdeling te verlaten. Niet dus. Het was de gesloten afdeling. Toen kreeg ik een woedeaanval. Ik werd erop attent gemaakt dat zij niet instonden voor mijn eigen veiligheid en gezondheid. Medicijnen weigerde ik te slikken uit angst voor allerlei bijwerkingen. Een pilletje deed ik onder mijn tong en op het toilet later spuugde ik die weer uit. Heel slim van mij, dacht ik. Maar dat had men door en na een week kreeg ik een injectie in mijn bil. Zyprexa bleek achteraf. Ook kreeg ik dagelijks zuigtabletten en werd er gecontroleerd of ik die wel wegwerkte. Sindsdien werd ik langzaam beter en rustiger qua gevoel.

Uiteindelijk ben ik ruim vier weken opgenomen geweest op deze gesloten afdeling. Tijdens deze opname heb ik regelmatig ‘vlugge’ gedachten gehad en had ik waanideeën en hallucinaties. Stond er iemand in de keuken met een groot mes de groente te snijden, dan dacht ik dat men mij daar mij expres zou gaan verwonden. Of ik dacht dat er giftige dampen uit de ventilatieroosters kwamen. Als iemand een woord zei, in het algemeen, dan ging ik daar over nadenken.

Toen ik na langdurig overleg uiteindelijk overgeplaatst werd naar een open afdeling en niet dagelijks meer in conflict ging met andere psychiatrische cliënten, knapte ik daar ook van op. Wel deed ik via internet allerlei aankopen terwijl ik die eigenlijk niet nodig had. Totaal ben ik elf weken opgenomen geweest. Nazorg van een psychiater kreeg ik ook. De band met mijn beide ouders is inmiddels hersteld, maar dat ging niet zonder slag of stoot. Wel ben ik diverse vrienden kwijtgeraakt.

Een paar jaar later heb ik met familie bij dezelfde GGZ-kliniek zes avonden een psycho-educatiecursus voor cliënten en betrokkenen gevolgd. Daar kwam veel (h)erkenning uit.

Van een manie of psychose heb ik nu al zeven jaar geen last. Wel word ik nog dagelijks geconfronteerd met mijn overgewicht. Ik heb meer eetlust door medicatie en door een ongezonde levensstijl ben ik veel in gewicht gegroeid. In december 2016 ben ik na overleg met de huisarts naar een diëtiste gestapt. De eerste paar maanden van 108 naar 99 kg gegaan. De laatste tijd blijft dat stabiel. Dus gezond blijven eten en meer bewegen.

Mijn naam is Sander, 40 jaar, single en ik heb een kat als huisdier.
Mijn hobby’s zijn wandelen, fotografie, webdesign en museums bezoeken.
Ook organiseer ik uitjes voor mensen met een beperking.