Tekst en foto’s: Emma Schlikker-Carstens (helaas overleden)
Dit blog verscheen eerder op Stoere Vrouwen Sporten

Dit jaar werd ik 65. Officieel hoeft dan niet zo veel meer, voor mij gold dat echter niet. Twee jaar hiervoor was mijn elastiek uitgerekt, zoals mijn huisarts dat zo terecht verwoorde. Dat elastiek had het overigens vrij aardig gedaan. Met allerlei trucks kon ik mijn ziekte 60 jaar camoufleren, een eenzame weg en niet de juiste. De diagnose ‘bipolaire stoornis’ was enerzijds een opluchting, omdat ik het niet meer hoefde te verstoppen, maar anderzijds betekende het werk aan de winkel. Achterstallig onderhoud, zoals mijn psychiater het kernachtig zei. Met dit laatste ben ik flink aan de slag, en dat is de moeite waard.

Mijn behandelaars bij Vitaalpunt gaan uit van het principe ‘praten EN bewegen’ en eventueel ook nog medicatie, een goede combinatie . Weliswaar bewoog ik – rusteloos mens als ik was – altijd wel, maar of ik daar nu rustiger door werd, is nog maar de vraag. Ik wist vaak helemaal niet waar ik het zoeken moest. En dat is nu heel anders.

De gewoonte om te gaan hardlopen had ik me al eigen gemaakt, al deed ik dat ook wel met de nodige tegenzin. Maar altijd gaf het verlichting van dat overvolle hoofd en dus was het winst. Gaandeweg heb ik me verdiept in mindful lopen. Zo heb ik een clinic over ChiRunning bijgewoond van Marion Meesters. Mijn psychiater wees me op deze sport.
Intussen ben ik het aan het leren – en dat is al zo leuk – om aandachtig te lopen, het vers gemaaide gras te ruiken, vogels te horen kwetteren, en wat zoal niet meer. Van een soort loopautomaat ben ik een bewuste loper aan het worden.

En het ligt me, het is fijn voor elke leeftijd, iedereen kan dit en er is weinig kans op blessures. Intussen loop ik anders, intenser, en zonder dat heilige moeten, waar ik zo gevoelig voor ben. En, het gaat lekker. Mijn dochter zei eens, toen ik dieper dan diep zat: “Dat blije meisje wat ik ken, moet weer terugkomen hoor mam”

Daar werk ik aan, sterker nog: voorzichtig is ze aan het terugkomen. Met bipolariteit valt te leven, het is een sport om dit te laten lukken, en in dit geval is sport letterlijk ook een belangrijk onderdeel. Ik ga er voor. Voor het toetje van het leven.

Ik ben Emma, opgegroeid in een groot gezin met een rustige introverte vader en een extraverte moeder, die manisch depressief was. Ik was een rustig kind die geen problemen gaf. Op vijfjarige leeftijd mijn broertje verloren, waar ik het moedertje voor was.

Als enige van het gezin erfelijk belast, heb ik alles ingezet om niet zo te eindigen als mijn moeder.
 Grotendeels lukte dat ook … tot het elastiek uitgerekt was. 
Wat jammer is, dat ik het decennia lang verborgen heb gehouden. Een eenzame zware strijd. 
Ik heb uiteindelijk hulp gezocht en daardoor veel inzicht gekregen. 
Medicatie en sport helpen maar ik heb het ook enorm getroffen met mijn dokter. 
En mijn familie is geweldig.
 Desondanks, over zal het niet gaan, het blijft dealen. 
Als het een tijd stabiel is, denk je altijd dat het zo blijft en dat is niet zo, dus acceptatie is heel erg belangrijk . Maar van heel erg belang is ook om er iedere keer weer in te geloven dat het weer beter zal gaan .