Tekst en foto’s: Annette

Ik ben een KOPP-kind* en kreeg op 34-jarige leeftijd een psychose met vervolgens meerdere manieën en depressies. Ik verloor mijn droombaan als fysiotherapeut en ook mijn sociaal netwerk van collega’s en mensen binnen de kerkgemeenschap. Gelukkig hield ik een kleine vriendenkring over die klaar voor mij stond. Ik werd lastiggevallen door stemmen, hallucinaties en hele heftige nachtmerries waar ik moest vechten voor mijn leven.

Mijn moeder ging weg toen ik acht jaar oud was. Ik was een gevoelig kind en ik miste haar heel erg. Mijn vader was een hele lieve man maar hij sprak niet over zijn gevoelens en ik heb hem zelden boos of verdrietig gezien. Ik wilde zijn zoals mijn vader. Stabiel en rustig met weinig emoties. Niet zoals mijn moeder.

Omdat mijn vaders familie mijn moeder’s karakter veroordeelden, was er een stigma op emotioneel zijn. ‘Doe normaal, dan doe je al gek genoeg’. Mijn moeder heeft ook twee psychoses gekregen.

In mijn vroege pubertijd werd ik depressief en deed ik een zelfmoordpoging. Mijn vader vertelde mij die dag dat hij heel erg veel van mij hield en dat ik een wonder was. Hij had namelijk nooit gedacht dat hij ooit kinderen zou krijgen. Ik voelde mij geen wonder dus ik maakte ervan ‘ik moet een wonder zijn’.

Achteraf gezien besloot ik die dag om niet langer mijzelf te zijn maar een perfect kind voor mijn vader. Ik creëerde een alter ego en stopte mijn gevoel in een kistje. Mijn vader dacht dat mijn depressie was verholpen want ik was weer vrolijk.

Omdat mijn moeder gericht was op carrière dacht ik onbewust dat ik een goede baan kon combineren met perfect kinderen opvoeden. Dat zag ik ook in films. Het bleek helaas niet waar te zijn. Eerst kreeg ik een burn-out bij mijn eerste kind en bij mijn tweede een psychose.

Mijn verhaal verscheen ook in het boek ‘Herstel als leerproces’ van Jaap van der Stel.

Na een maand te zijn opgenomen in de GGZ dacht ik dat ik goed hersteld was met medicatie en begon weer te werken. Helaas raakte ik opnieuw ontregeld en moest ik mij ziekmelden. Ik kwam erachter dat het krijgen van een psychose een heel zware ziekte is die niet in een paar maanden verholpen kan worden met een pilletje. Ik heb meerdere therapieën gevolgd die mij inzicht hebben gegeven in mijn ziektebeeld en mij hielpen bij een stuk herstel zoals haptonomie.

Ik merkte voordat ik een psychose kreeg dat ik mat was in mijn emoties. Ik wilde mij geliefd en gewenst voelen maar ik voelde helemaal niets. Ik voelde niet dat mijn man en mijn kinderen van mij hielden en wat ik van mijzelf vond, wist ik al helemaal niet. Ik moest merken dat zij van mij hielden door de dingen die ze voor mij deden. Maar mijn hart voelde leeg aan.

De therapie haptonomie was gericht op het leren voelen. In het begin vertelde ik over mijn verleden. Ik lag op de behandelbank en de therapeut raakte mij aan. Op die manier werd ik bewust van mijn lichaam. Er veranderde de eerste paar keer niet veel.

Tot de therapeut tijdens de 3^e-4^e behandeling haar hand op mijn linkerzij legde. Ik gilde keihard, trilde en schoot van de behandelbank af. Op dat moment wist ik niet wat er aan de hand was maar niet lang daarna voelde ik mij depressief en suïcidaal. Het verdriet van vroeger, de zelfhaat en de lijdensdruk overviel mij in een keer. Ik belde de therapeut op om te vragen als ze het kraantje dat ze net had opengedraaid weer dicht kon draaien want dit gevoel wilde ik niet hebben. Helaas was haar advies: “Ga wandelen, richt je op het moment, denk niet aan het verleden”.

Een jaar lang bleef ik depressief en suïcidaal. Ik lag veel in bed te huilen en ik voelde mij moe en uitgeblust. Ik had roofbouw op mijzelf gepleegd en ik voelde mij stervende. Het leven was te zwaar voor mij geworden. Ik kon niet langer leven. Opnieuw deed ik een zelfmoordpoging. Ik noem het ‘lijdensdood’. Ik was aan de ene kant wel blij dat ik weer kon voelen maar het gevoel overmande mij.

In die tijd werd ik op iedereen boos.

Op mijn man dat hij mij niet hielp in de huishouding en met de opvoeding van de kinderen.

Op mijn moeder dat ze weg was gegaan.

Op mijn overleden vader dat hij als arts zijnde mij nooit naar een psycholoog of psychiater heeft gestuurd.

Op mijzelf dat ik was aangekomen en bleef eten.

Op mijn kerk die mij in de steek had gelaten.

Op mijn vrienden.

Op iedereen….

Steeds werd ik teleurgesteld omdat mensen mij niet konden helpen met mijn afwijzing en eenzaamheid. Ik leerde in die tijd veel van mijn dochter. Ze werd mijn voorbeeld. Wat had de kleine Annette in mij nodig? Aandacht, liefde, geduld, een luisterend oor, troost, positieve woorden van bemoediging. Alle dingen die ik mijn dochter gaf, had ik zelf ook nodig.

Ik wil anderen meegeven dat er hoop is en dat hoe lang het ook duurt je weer met hulp een betekenisvol leven kan leiden. Een leven waarin je rekening houdt met je kwetsbaarheid. Je bent niet afgeschreven en klaar voor het grofvuil. Het stigma op psychische ziektes die in films en in het nieuws wordt verteld, is niet de waarheid. Er zijn genoeg mensen die herstellen en weer een leuke baan vinden of een lieve moeder worden.

Neem de tijd om te herstellen en om je verleden een plek te geven.
Als ik het kan, kan jij het ook.

Ik ben Annette (39) en gelukkig getrouwd met mijn lieve man. Ook heb ik twee fantastische kinderen. Ik woon in Hoofddorp en ik ben fulltime moeder en afgekeurd voor mijn werk als fysiotherapeut. Ik heb een betekenisvol leven opgebouwd en sta positief in de maatschappij. Hiervoor heb ik keihard, geduldig, huilend voor moeten vechten.

*) KOPP staat voor Kinderen van Ouders met Psychische Problemen