Tekst en foto’s: Illiana

Heel snel werden wij al zo bestempeld door vrienden en familie. Wij hebben dit altijd aangenomen en beantwoord dat het voor ons goed voelde. Inmiddels zijn wij ruim 15 jaar samen en een stuk wijzer. Waarom is onze relatie zo uniek? Nou, mijn man heeft een bipolaire stoornis. Dit hebben wij de eerste 14 jaar van onze relatie niet geweten.

Wel wisten wij dat hij een keer depressief is geweest, maar dat is logisch als je hoort dat je onvruchtbaar bent. En ja, hij was drukker dan de gemiddelde mens, maar ook dat is te verklaren als je denkt ADHD te hebben. In 2009 is hij daarop onderzocht en inderdaad gediagnosticeerd met ADHD. Achteraf had de behandelend arts beter moeten weten. Mijn man reageerde namelijk nauwelijks tot niet op de Ritalin. En wij hebben beide meerdere malen tijdens het onderzoek benoemd dat hij druk was in bepaalde periodes (manies) maar niet altijd.

Als wij terug kijken op onze relatie zien wij inderdaad toenemende manies met af en toe een kleine depressieve periode en een grote depressie. Wat ons de ogen heeft doen openen, zijn anderen geweest. Zowel een goede vriendin als mijn broer hebben mij beide op dezelfde dag onafhankelijk van elkaar gezegd dat ze dachten dat mijn man bipolair is. Toen is het balletje gaan rollen. Nu zit hij aan zowel Lithium als aan een antidepressivum en durven wij te zeggen dat het goed gaat met hem.

En ik dan? Ik heb sinds de dag dat de mensen mij erop aanspraken dat ze dachten dat hij bipolair was moeten vechten. Voor hem, voor mijzelf en voor onze relatie. Want met de diagnose alleen ben je er nog lang niet. Wij hebben een lange, moeizame weg moeten afleggen met als dieptepunt een opname op de PAAZ. En bij alles wat daarbij komt kijken, ben je dan niet meer als ‘de partner van’. Gelukkig kreeg ik wel enig gehoor bij zijn eigen psychiater. Maar ook daar ben je ‘de partner van’, en kan zo’n behandelaar weinig voor je betekenen. Wat voor mij als gevolg heeft gehad dat ik in een burn-out ben beland. Mijn inziens had dat misschien een stuk minder heftig geweest, wanneer je als partner ook gezien en gehoord word bij dit soort diagnoses maar dat gebeurt momenteel niet. Toch zie ik daar nog een gemiste kans.

Binnen de zorg wordt het steeds gebruikelijker dat je als partner meteen mantelzorger bent, maar dat vraagt ook wel wat aandacht voor die persoon. Want niet alleen de toekomst van degene met de diagnose maar ook die van het netwerk eromheen verandert.

De vrienden die ons aan het begin van onze relatie bijzonder hebben genoemd, zijn nog steeds bevriend met ons en hebben dus alle diepe dalen en unieke manies mee mogen maken. En… ze noemen ons nog steeds een bijzonder maar zeer sterk stel!

Al met al zou ik het niet gemist willen hebben en kan ik zeggen dat onze relatie nooit saai is en dat zien wij als voordeel van deze diagnose. Mijn man is een bijzonder mens mét een diagnose die behandelbaar is en het maakt hem tot wie hij nu is.

Ik ben Illiana (36 jaar) en woon in Harderwijk samen met mijn man en twee konijnen. Mijn man heeft een bipolaire stoornis en samen zijn wij aan het leren hoe wij dat het beste een plekje kunnen geven in ons leven. 

Dit blog heb ik geschreven met het idee om andere partners het gevoel te geven niet alleen te zijn en vooral ook om te laten zien dat ondanks alle negatieve aandacht er prima samen te leven valt met iemand met een bipolaire stoornis. Ja, het is af en toe een extra uitdaging maar aan de andere kant ook een unieke kans om in een achtbaan te stappen die over een rails rijdt waarvan je van tevoren niet weet welke kant het op gaat.