Tekst en foto’s: Esther Bons

Moeilijk… waar ik zal beginnen. Momenteel zit ik niet in de meest stabiele periode van mijn leven. Ik was aan het afbouwen van de Sertraline. Helaas blijkt dit niet goed uit te pakken. De prikkels, vooral van mijn gezin, zijn mij teveel. Daarnaast vind ik het moeilijk om te doseren en plan ik vaak veel te veel afspraken in het weekend en door de weeks ook, om daarna een enorme klap te krijgen. Veel moeheid en prikkels komen hard binnen. De laatste tijd sta ik vermoeid op en is alles mij teveel. De afgelopen dagen heb ik mij ziek gemeld op het werk om even bij te komen en even helemaal niks te doen.

In 2013 kreeg in de diagnose bipolaire stoornis type I. Na mijn bevalling van Sam, ben ik compleet ontregeld geraakt. Ik sliep niet meer, was erg emotioneel en raakte depressief. Ik wist niet goed wat ik met haar aan moest. Ik belandde bij de crisisdienst. Daar werd gestart met medicatie en intensieve hulp aan huis. Helaas ging het bergafwaarts, ik werd suïcidaal en werd samen met Sam opgenomen op de moeder-en-babyunit in Woerden.

Mijn eerste avond herinner ik mij nog goed. Tijdens het avondeten huilden de helft van de moeders en alle baby’s. Het enige wat ik kon denken is: ‘Hoe word ik hier nu beter?’ Ik werd overgezet op andere medicatie en kreeg een heftige hypomanie. Na gesprekken, o.a. over het verleden werd mijn diagnose gesteld: bipolaire stoornis. Op dat moment wist ik nog niet wat het allemaal inhield en zat ik in een soort waas. Ik werd ingesteld op Lithium en de Olanzapine werd opgehoogd. Na ruim 2 maanden mocht ik naar huis en ging het goed met mij en Sam. Zo goed dat ik al vrij snel weer aan het werk was. Ik kwam terecht bij Altrecht Bipolair en ze vroegen of ik de psycho-educatie wilde doen. Maar ik vond het niet nodig, want het ging toch goed?

“Wat ik heel moeilijk vond, was om er met mensen over te praten. Bang voor de vooroordelen. Bang wat andere mensen zouden vinden, dat ze me gek of gestoord zouden vinden.”

Het hebben van een psychische aandoening is lastiger uit te leggen dan het hebben van een fysieke aandoening dus er moest zo min mogelijk over gepraat worden. Mijn leven kabbelde verder en het verliep stabiel. Tijdens de zwangerschap van Juul werd ik goed begeleidt op de POP-poli en na een spoedkeizersnede ging het heel goed met mij. Zoveel anders dan na mijn eerste bevalling. Ik had goede begeleiding en dat was erg fijn. Mijn leven ging weer verder.

Na de geboorte van Gijs werd ik steeds instabieler. Ik was snel boos en geïrriteerd en raakte depressief. Ondanks de goede begeleiding en medicatie gebeurde het toch. Het was een pittige depressie en het zorgen voor drie kinderen ging mij moeilijk af. Thuiszorg kwam intensief bij mijn thuis om alles weer op de rit te krijgen en te ventileren. Toen de depressie op zijn retour was, kwam ik er achter dat ik mijn bipolaire stoornis niet geaccepteerd had. Ik had het zo weggestopt dat ik dacht dat het er niet was. Acceptatie was nog helemaal niet aanwezig. Ik heb toen een paar stappen gemaakt om hier mee verder te gaan. Ik ben meer gaan praten over het hebben van een bipolaire stoornis met familie maar ook kennissen en vrienden. Ik wilde graag mijn verhaal doen in een ‘Mama-blad’ en heb verschillende tijdschriften aangeschreven. Uiteindelijk is er een prachtig artikel geplaatst in de KekMama, waar ik heel blij mee ben. Daarnaast ben ik op mijn werk open geweest over mijn aandoening. Ik heb mij opgegeven om als fysio mee te doen met de Socialrun om meer openheid te creëren over psychische aandoeningen. Ik heb mij ingeschreven voor cursus psycho-eduatie en ben lid geworden van de FB-pagina Petra etcetera. Dus 2018 staat voor mij helemaal in het teken van acceptatie.

Mijn naam is Esther Bons, ik ben 37 jaar. Gelukkig getrouwd met Arie-Willem. Samen hebben we drie kinderen Sam (5), Juul (3) en Gijs (1,5) Ik werk als psychosomatisch fysiotherapie in een praktijk. Wandelen en sporten doe ik graag in mijn vrije tijd.

In 2013 kreeg in de diagnose bipolaire stoornis type I, tijdens een opname.

Lees hier het artikel dat verschenen is in KekMama.