Tekst: Martine van ’t Hek

Iedereen ervaart een bipolaire stoornis anders en heeft zo gezegd andere frequenties in zijn episodes. Niet iedere manie heeft dezelfde kenmerken. Waar de een heel veel gaat schrijven of de bloemetjes buiten de deur gaat zetten, zet ik onder andere mijn huishouden bijna letterlijk en figuurlijk op zijn kop.

Het is niet verwonderlijk dat mensen in mijn omgeving, evenals ikzelf, niet door hadden wat er met mij aan de hand was. De meest voor de hand liggende opmerkingen, die ook zeker meerdere malen zijn gemaakt: “ Ze is schoonschip aan het maken” of “Ze is met de voorjaarsschoonmaak bezig”. Het maakte daarbij niet uit in welk jaargetijde ik dit deed. Al vroor het dat het kraakte of al vielen de mussen van het dak, het maakte mij niet uit. De temperatuur voel ik op zo’n moment niet. Als de kolder eenmaal in mijn hoofd zit, krijg ik hem er niet uit. Wat ik wil, moet en zal koste wat kost gebeuren. Die metamorfose van mijn woonkamer komt er en menig meubelstuk wat niet meewerkt, krijgt het te voorduren of wordt desnoods gesloopt.

De kracht waarmee deze ‘verbouwing’ gepaard gaat, is bijna onbeschrijfelijk. Meubelstukken waar je normaliter meerdere personen bij nodig hebt om ze leeg te verplaatsen, verplaats ik helemaal alleen mét inhoud naar de nieuwe plek van bestemming . Het voelt soms alsof ik transformeer in de Hulk en in het bezit ben van super krachten. Zelfs mijn ruimtelijk inzicht lijkt scherper te zijn dan wanneer ik stabiel ben. Ik weet exact op bijna de cm nauwkeurig af of iets gaat passen of niet. In mijn hoofd heb ik een duidelijk beeld van wat, waar moet komen en hoe. Het plan wat ik in mijn hoofd heb, moet worden uitgevoerd. Het is voor mijn gezin en mijn omgeving dan beter om of uit de buurt te blijven of juist mee te werken. Maar loop je mij voor mijn voeten dan kun je er op rekenen dat ik je overspoel met woorden of dat ik je letterlijk aan de kant zet.

Als mijn gezinsleden besluiten om mee te helpen dan is het wel zaak dat zij snel van begrip zijn en niet herhaaldelijk aan mij vragen wat nu de bedoeling is. Zo’n uitleg komt namelijk met een razend tempo mijn mond uitgevlogen. Geduld om het nog een keer uit te leggen heb ik dan niet. Alles moet nu gebeuren. Niet over één uur of over één dag. Nee, NU!

Als ik bijvoorbeeld bedenk dat ik mijn vitrages voor de ramen wil vervangen door plakfolie, dan rijd ik per direct naar de plaatselijke bouwmarkt om materiaal te halen. Zelfs mijn fysieke beperking houdt mij niet tegen. Al moet ik lopend of met de fiets. Als ik zoiets in mijn hoofd heb dan gebeurt het ook. Zelfs als in verband met tropische temperaturen het advies geldt om geen zware fysieke inspanningen te doen, ga ik gewoon door met het plan dat ik in mijn hoofd heb. Ik voel het toch niet. Bij thuiskomst worden dan de vitrages direct afgehaald en lap ik de ramen om vervolgens deze weer nat te maken om het folie op te kunnen plakken. Hoe ik het doe, doe ik het en het lukt mij ook. Al moet ik doorgaan tot midden in de nacht. Ik klaar dit klusje zonder dat ik deze bijvoorbeeld na de manie overnieuw moet doen omdat het folie weer naar beneden komt. Een ander zou van vermoeidheid zijn ingestort maar ik ga door.

Bent u nu ook moe van het lezen van bovenstaande? Ik wel. Als ik naar mijn manies terugkijk dan denk ik wel eens: “Hoe heb ik het voor elkaar gekregen om dat te kunnen doen terwijl ik nog geen fractie van zo’n activiteit kan uitvoeren als ik stabiel ben”. En dan moet u nagaan, dit zijn maar kleine stukjes van wat ik tijdens een manische periode allemaal doe.

Zoals ik bij het intro al zeg, heeft iedereen zo zijn eigen kenmerken die bij een manie passen. Hetgeen wat ik hier beschreven heb, is één van mijn voorbeelden die kunnen optreden tijdens een manie. Een ander voorbeeld is koopjes najagen. En dan heb ik het niet over gezellig shoppen maar over een bulkvoorraad aanleggen van onder andere shampoos of vaatwasblokjes. Wat er weer voor zorgt dat mijn kasten uitpuilen. Allemaal omdat ik de koopjes niet kon laten liggen. Wat moet ik doen met een voorraad van een jaar aan vaatwasblokjes? Gelukkig hebben we een vaatwasser die er graag gebruik van maakt. En die shampoo die komt ook wel op. Zeker met een stel pubers die graag staan te schuimen onder de douche.

Mijn naam is Martine van ’t Hek , bijna 41 jaar en volop bezig met mijn ontdekkingstocht naar de do’s en don’ts bij het hebben van een bipolaire stoornis. Daarnaast ben ik moeder van een twee prachtige kinderen met ieder een eigen uitdaging en gelukkig getrouwd met een schat van een man die ook zijn eigen uitdaging heeft. Wat die uitdagingen zijn en waar wij als gezin mee van doen hebben, kunt je lezen als je een kijkje neemt op: www.martinevanthekblogt.wordpress.com