Tekst: Truus Zeegers

Tijdens donkere diepe dalen
willen weten zo graag weten
wat is de reden van dit bestaan
om steeds opnieuw toch weer
op weg te gaan

Weten
eens wordt het weer licht
een blik vol hoop
op de toekomst gericht

Voel de levensdrang in mijn hart
dat is wat hoop me heeft gebracht
geloof al is het schijnsel zwak
een lichtstraal die door het donker brak
een sprankje hoop veert in me op

Voorzichtig durf ik te geloven
op mijn tast loop ik met kleine stappen door
het leven stroomt weer door mijn aderen
het levensgevoel daar ga ik voor.

Het tintelt door mijn hele lijf
durf weer te geloven
dat is de reden van mijn bestaan

Ik heb genoeg te geven

Dichtbij mezelf
op mijn eigen manier
verder gaan
kleur geven aan
mijn eigen bestaan.

Als mens leef ik, Truus Zeegers (59), inmiddels 40 jaar met een uitgebreide voedselallergie en bijna 28 jaar met de bipolaire stoornis. Door de jarenlange gevolgen van de voedselallergie kwam ik begin 1987 terecht in de eerste en laatste manisch depressieve psychose van mijn leven.

Gelukkig leef ik in een tijd dat er goede stemmingsstabilisatoren zijn om de bipolaire stoornis te behandelen. Een uitgebreid allergologisch onderzoek wees uit welke voeding goed voor me was. De maandelijkse migraine aanvallen bleven hierdoor uit en werden beperkt tot twee keer per jaar.

In 1987 stroomde ik, na de ziekteperiode, weer in als fulltime groepsleerkracht binnen het speciaal onderwijs. De beperkte hoeveelheid energie bleef me parten spelen na het werk. Na 30 jaar werkzaam te zijn geweest in het onderwijs werd ik uiteindelijk volledig afgekeurd. Daar had ik grote moeite mee. Ik besloot de ochtenden bewust actief in te vullen met sport, dans, zingen. De middagen geven ruimte om te schilderen á la Hundertwasser, schrijven van gedichten, vrijwilliger aan de telefonische hulplijn van de VMDB (Vereniging van Manisch Depressieven en Betrokkenen), inmiddels Plusminus genoemd, voor lotgenoten en betrokkenen: 0900 5 123 456.

Het schrijven van gedichten geeft mij de ruimte om vanuit mijn gevoel, ook tijdens slapeloze nachten of een depressie, vanuit het donker of onrust, ongemerkt toe te schrijven naar hoop en vertrouwen. Het licht. Via deze link kom je terecht op mijn gedichtensite: https://www.facebook.com/EigenWijsGedichten

Schilderen á la Hundertwasser geeft me ook de vrijheid, puur vanuit mijn gevoel te tekenen en schilderen. Omdat leven met de bipolaire stoornis en voedselallergie vraagt om de nodige begrenzing, vind ik het heerlijk zo vrij te mogen werken.