Spijt is een onnodige negatieve emotie. Je lost er niets mee op. Er volgt geen actie, zoals bijvoorbeeld bij angst het geval is. Bij angst ren je weg, ga je juist op zoek of vermijd je een situatie. Je doet iets. Aan spijt heb je niets. Deze emotie verandert de situatie niet. Zoals mijn jeugdidool Madonna ooit zei: “ik heb geen spijt van de dingen die ik gedaan heb, het heeft mij gemaakt tot de persoon die ik nu ben!” Deze gedachte heeft mij goed geholpen toen ik deze kerstvakantie een keuze maakte, die achteraf niet zo’n goede bleek te zijn. Op het moment zelf vond ik echt dat ik de juiste beslissing nam. Je kunt zeggen: “als je het achteraf allemaal had geweten?” Tja, dan had ik nog steeds op dat moment dezelfde keuze gemaakt omdat ik er zeker van was dat het de juiste was. Dat ik van deze ‘foute’ keuze geleerd heb is zeker. Financieel ben ik er op achteruit gegaan maar ik heb door deze ervaring een stuk wijsheid terugverdiend.

Een goede keuze was onze eerste hond, een Friese Stabij. Ik had een maand daarvoor, niet zo’n goede keuze gemaakt en zelf ontslag genomen vanwege onbekende reumatische en spanningsklachten. Later beter bekend als burn-out verschijnselen maar op dat moment wist ik niet wat er met mij aan de hand was. Ik voelde mij ontzettend falen in mijn werk als coördinator communicatie voor een internationaal project en wilde alleen maar rust en geen verantwoordelijkheden meer. Mijn droom was al mijn hele leven: een eigen hond. Doordat ik nu thuis was, kon ik goed voor een puppie zorgen en de wandelingen zouden mij goed doen. In juli stopte ik met werken, in augustus haalde we Charlie op en eind november van dat jaar kreeg ik mijn eerste psychose. Niet dat de uiting van mijn psychische gevoeligheid door de hond kwam, maar mijn soms bijgelovig brein heeft het altijd opmerkelijk gevonden dat op het moment dat ik baasje werd van een zwart/witte hond, ik de diagnose bipolaire stoornis kreeg.

Samen met deze lieve, aanhankelijke viervoeter hebben we heel wat hoogte- en dieptepunten meegemaakt zoals de geboorte van mijn twee kinderen en mijn gehele ziekteproces. Maar nadat we ons maatje, na 14 jaar trouwe dienst, moesten laten inslapen, voelde ik ook een enorme opluchting. Een gevoel van vrijheid en rust. De zorg viel weg. Ik hoefde niet meer drie keer per dag de straat op om hem uit te laten, iedere dag hele plukken haar op te zuigen die door de woonkamer dwarrelden en ik kon gaan en staan waar ik wilde want ik hoefde geen rekening meer te houden met oppas voor de hond. Begrijp mij niet verkeerd. Ik heb nooit spijt gehad van de aanschaf want we hebben heel veel leuke en fijne momenten met onze eerste hond gedeeld, die ik nooit had willen missen. Het was ons ‘eerste kindje’ maar na hem kwamen er nog twee andere kindjes bij die, zeker als baby, ook veel aandacht opeiste waardoor het in huis een stuk drukker werd.

Na het overlijden van Charlie was het inderdaad en stuk rustiger in huis. Die rust waarnaar mijn onrustige geest altijd op zoek is. Maar was het niet tè rustig en erg stil in huis als mijn man naar zijn werk en mijn kinderen naar school waren? Mijn lichaam miste het oude ritme, mijn ochtendwandeling mèt hond en de spontane gesprekken met andere hondenbezitters, want zonder kwam ik bijna helemaal niet buiten. Je kan ook teveel rust hebben en te weinig verplichtingen waardoor je helemaal niet meer van die bank komt en depressief raakt. Mijn gezin is voor mij dan ook mijn redding. Als ik alleen op een flatje zou wonen, zou het denk ik niet goed met mij gaan. Ik zou verstikken in die donkere wolk die altijd boven mij hangt of het slachtoffer worden van mijn manische ongeremdheid. Vatbaarder zijn voor ‘verslavingen’ zoals eten en drinken om mijn gevoelens weg te stoppen. Mijn man en kinderen houden mij voor een groot deel stabiel. Omdat het zo leuk en goed is voor de ontwikkeling van de kinderen en omdat een viervoeter uiteindelijk ook mama in beweging zet, hebben we toch een vervanger voor onze eerste hond gezocht. Het werd Olaf en het was een goede keuze.

Het gezin is helemaal weg van onze ruwharige, dwergteckel. Het is een prachtbeest en ontzettend slim. Mijn dochter heeft hem allerlei trucjes geleerd. Hij kan naast het standaard “zit”, “blijf”, “op je plaats” en “af”, deuren dicht doen, rollen, op je hoofd krabbelen, voor dood liggen, zigzaggen door je benen etc. Daarnaast luistert hij enorm goed voor een teckel en loopt gewoon los bij mij als we uitgaan. Een fluitje en hij staat weer naast mij. Dat we anderhalf jaar geleden hebben gekozen om als opvolger van onze eerste hond een kleine teckel te kopen die in huis weinig rommel geeft maar waar je wel lekker mee kunt wandelen, was een schot in de roos.

“Was ik maar twee hondjes, dan kon ik samen spelen.”

Maar dan komen de gedachten dat het zo leuk zou zijn voor Olaf als er nog een teckel in huis kwam. Je ziet zoveel mensen met twee teckels. Het kan makkelijk want het zijn kleine hondjes. We wilde geen pup want dat is zo’n gedoe met zindelijkheid. Ook moest het een lief en rustig hondje zijn. Tijdens de kerstvakantie vinden we op internet bij een erkende fokker ‘het ideale maatje voor Olaf’. Mijn man had nog een week vrij dus het kwam perfect uit. We halen het beestje op, noemen hem Alvin en op de terugreis voel ik mij erg gelukkig als eigenaar van twee schattige teckeltjes.

Thuisgekomen merk ik gelijk dat de sfeer in huis anders is doordat er een beestje bij is gekomen. Het is drukker en chaotischer in huis maar omdat iedereen nog vakantie heeft, geeft het ook veel gezelligheid. ’s Avonds spelen de hondjes met elkaar en vallen in slaap op de bank. Alleen ’s nachts is het nog even wennen. Los in zijn mandje beneden of in de bench? Het voelt allemaal nog niet eigen. Maar komt tijd, komt raad. Het is mooi weer en we wandelen met zijn allen over het strand. Het ideale plaatje. Alvin natuurlijk nog niet los want hij moet net zo goed aan ons wennen als ik aan hem.

Thuis in de gang doe ik zijn riem los, hij glipt door de voordeur en hij loopt naar een lantaarnpaal waar hij eerder die ochtend een plasje had gedaan. Het blijft tenslotte een reutje. Ik probeer rustig te blijven en niet bang te zijn dat hij wegloopt. Bij de lantaarnpaal neemt hij plotseling een speurt en rent de straat uit. Mijn man en ik erachteraan. Drie straten verder schiet het beestje een omheinde tuin in en kan mijn man hem pakken. Ik ben er helemaal kapot van. De twijfels die ik had, nemen toe en ik zie alleen nog maar beren op de weg. Ik voel een enorme last op mijn schouders en kan alleen nog maar huilen. Wat als de vakantie voorbij is en ik ben alleen thuis met de zorg voor een hondje die wegloopt? Ik probeer mijzelf voor te nemen dat mijn gevoelens tijdelijk zijn en dat ik er wel aan zal wennen. Het heeft gewoon tijd nodig.

De laatste dag van de vakantie gaan mijn man en ik met de hondjes wandelen bij het meer. Gelukkig blijven de kinderen thuis. Het is een schitterende dag en het is druk met honden. Olaf loopt los en ik heb Alvin goed aan de riem. Maar alsof het zo had moeten zijn, glipt de riem uit mijn hand en nog voordat ik hem kan oppakken is de hond met riem verdwenen. Het bos in, uit het zicht. Mijn gevoel blokkeert direct en ik ga, als zelfbescherming, van het ergste uit, dan kan het alleen maar meevallen. “Die vinden we niet meer terug”. Na een half uur zoeken, horen we een mannenstem roepen: “Teckel gevonden”. Ik kan het niet geloven. Onze Alvin rende met de riem achter zich aan op een 80 km weg. De auto’s raasde langs het kleine hondje heen. De man was gestopt met zijn auto, is uitgestapt en heeft tegemoetkomend verkeer tegen gehouden. Op dat moment is Alvin zijn richting opgerend en kon de man op zijn riem trappen. Wonder boven wonder hadden wij ons hondje weer terug.

Om onszelf en vooral mijzelf te beschermen hebben mijn man en ik ervoor gekozen om dit hondje te herplaatsen. Zo snel mogelijk zodat wij en de kinderen er niet nog meer aan zouden hechten. Ik zou het niet nog een keer aankunnen als het beestje zou weglopen, niet meer terug zou komen of zelfs onder een auto zou komen. We hebben Alvin precies een week gehad. De volgende dag na dit incident heb ik hem naar een vertrouwd herplaatsingburo gebracht. Dat was 10 dagen geleden. Gisteren kreeg ik een mailbericht met bijgevoegd een foto van twee gelukkige nieuwe baasjes die mij schreven dat de keuze voor dit teckeltje ‘a match made in heaven’ was.

Mijn man en ik hebben vanuit ons hart besloten om te kiezen wat het beste is voor zowel dit hondje als voor mijn eigen gezondheid. Blijkbaar zat het beestje bij ons niet op de juiste plek. Het heeft ons wat geld gekost maar daar komen we ook wel weer overheen. Het was een kostbare maar wijze les!

Tip:
Soms maak je beslissingen in je leven die naar jou gevoel niet zo goed uitpakken als je had bedacht. Tja, was het dan een “foute” keuze zou je denken? Op het moment dat je zelf in de problemen zit, denk je natuurlijk van wel. Kon je de tijd maar terugdraaien dan had je het niet gedaan? Onzin, het moment van kiezen dacht je dat het de juiste keuze was. Daar valt niets aan te veranderen. Hoe je met de ‘foute’ keuze omgaat, kan je wel zelf veranderen. Ofwel: accepteer wat je niet kan veranderen en verander wat je niet kunt accepteren!